Op 16 september van vorig jaar plaatste ik een artikel op Ajax Showtime getiteld ‘Mikautadze moet nieuwe Ajax-revelatie worden’. Drieënhalve maand later is diezelfde Georges Mikautadze echter alweer vertrokken. Terug naar FC Metz, dat hem afgelopen zomer nog aan Ajax verkocht. Een definitieve terugkeer, zo lijkt het, getuige de koopoptie die in de huurovereenkomst is opgenomen. En dat terwijl Mikautadze bij zijn komst nog bedolven werd onder de complimenten van hen die hem tot dan toe aan het werk gezien hadden.

Zo ook door Jeroen Roppe en Dave Peters, twee Belgische commentatoren die ik interviewde voor bovengenoemd artikel. Beiden hadden Mikautadze aan het werk gezien bij de Luikse club RFC Seraing, waar hij twee jaar speelde, en beiden waren lovend over de Georgische Fransman. Dat was al een goed teken, maar wat mij nog hoopvoller stemde was de manier waarop de interviews tot stand kwamen. Ik benaderde beide heren met de intentie ze vragen te stellen over een andere zomeraankoop van Ajax: Gastón Ávila. Peters was bereid mij te woord te staan, Roppe bedankte voor de eer – hij had hem niet genoeg aan het werk gezien, zei hij.

Eén opvallend ding hadden de twee collega’s echter met elkaar gemeen: beiden boden me op eigen initiatief aan het één en ander over Mikautadze te vertellen. Het enthousiasme om de loftrompet over de spits af te steken droop er vanaf. En beide heren kwamen dan ook superlatieven tekort over de nieuwste vondst van toenmalig directeur voetbalzaken Sven Mislintat. ‘In de kunst van het afwerken is hij koning, keizer en admiraal’, beschreef Peters Mikautadze, terwijl Roppe zelfs de vergelijking met een grote spits uit Ajax’ verleden trok. ‘Wat het extreme zelfverzekerde betreft doet hij me denken aan Ibrahimovic.’

Hoe kan het dan dat een speler die zó de hemel in wordt geprezen en de statistieken had om die complimentenregen te rechtvaardigen al binnen vier maanden het stempel ‘miskoop’ aan zich heeft kleven? Het heeft er alle schijn van dat Ajax hem niet op waarde heeft kunnen schatten.

Behalve over zijn kwaliteiten waren Roppe en Peters ook eensgezind over wat voor soort speler Mikautadze is: een spits. Ze konden zich hem allebei wel inbeelden op één van de andere aanvallende posities, maar de spits was waar hij het beste tot zijn recht kwam. En laat dat nu net de positie zijn waar Mikautadze welgeteld 22 minuten heeft mogen opdraven. Thuis tegen Vitesse, in een duel waar al het tempo al uit was en de eindstand al op het bord stond.

Maar goed, helemaal kwalijk nemen kon je het Maurice Steijn en John van ’t Schip nu ook weer niet. Ajax had per slot van rekening al twee spitsen in huis, in Brian Brobbey en Chuba Akpom. Dat eerstgenoemde ook eerste keuze was in de punt van de aanval was, zelfs toen hij begin dit seizoen nog meerdere grote kansen miste, logisch. Dat Akpom, die enkele weken voor Mikautadze Ajacied werd, daarna de voorkeur kreeg was dat in het begin ook. Zijn optredens onder Steijn lieten op zijn zachtst gezegd echter te wensen over, dus was Mikautadze een keer de kans geven als invalspits geen gekke gedachte. Het kwam er niet van. De minuten die Mikautadze wel gegeven waren, bracht hij door op de flanken of op tien.

Van ’t Schip was kort na zijn aantreden nog lovend over Mikautadzes kwaliteiten, maar koos toen puntje bij paaltje kwam eveneens voor Akpom als vervanger van Brobbey. Een keuze die zich direct uitbetaalde, want Akpom scoorde tegen FC Volendam en leek plots niet meer te stoppen. Voor Mikautadze viel alles in dat opzicht ook net verkeerd.

Twee maanden later lijkt hij de Amsterdamse deur alweer definitief achter zich dicht te trekken. Sommige supporters reageerden er verheugd op, anderen deden er schamper over en weer anderen waren er gelaten onder. Voor elk van die reacties valt wat te zeggen, zeker na Mikautadzes optreden in de bekerblamage tegen USV Hercules. Toch overheerst bij mij een wrang gevoel. Een simpele huurdeal? Oké. Logisch zelfs. Maar die optie tot koop… het afschrijven van een speler zonder hem een echte kans te geven… het zit me niet lekker.

Op veel van Mislintats aankopen kan met recht het label ‘gewogen en te licht bevonden’ geplakt worden. Zelfs Akpom, die onder Van ’t Schip de ene na de andere goal scoort, is een speler waarvan ik betwijfel of hij nou wel echt goed genoeg is voor het niveau dat je moet nastreven. Voor Mikautadze, die 339 minuten in het Ajax-shirt speelde, waarvan slechts 22 op zijn eigenlijke positie, zou dat echter geen faire beoordeling zijn.

Veel aan Mikautadzes carrière voor zijn overstap naar Ajax maakte hem een meer dan interessante speler. Eén van de weinigen waar wél muziek in zat. Maar dan moet je dat instrument natuurlijk wel goed bespelen. In die zin zijn Mikautadzes mislukte avontuur in en zijn daarop volgende vertrek uit Amsterdam ook wel weer typerend voor de eveneens mislukte transferzomer van Ajax en Mislintat. Haal je eindelijk een goede speler, blijkt hij vooral goed te zijn op de positie waar je hem niet nodig hebt.

Bademba Barrie (Twitter: @Bademba__Barrie | E-mail: b.barrie@ajaxshowtime.com)