Ik word een beetje moe van al dat doemdenken! Iedereen verwacht dat na jaren van treurnis in en om de ArenA, Marco van Basten als een soort goochelaar zijn toverstafje gebruikt en ‘ploef’ alles is weer zoals het begin jaren ‘70 en halverwege jaren ’90 was. Tegen al die zwartgallige supporters en journalisten wil ik het volgende zeggen…

Ajax-supporters zijn nou niet bepaald verwend de afgelopen jaren. Af en toe werd de KNVB-beker of de Johan Cruijff-schaal gewonnen, maar daar bleef het dan ook bij. Op cruciale momenten gaven de spelers vaak niet thuis. Vorig seizoen onder Adrie Koster, het seizoen daarvoor onder Henk ten Cate, maar ook onder Danny Blind en Ronald Koeman bleef de mentaliteit in beslissende wedstrijden in de kleedkamer achter. En dan heb ik het nog niet eens over de leiding van Morten Olsen, Hans Westerhof, Jan Wouters, Co Adriaanse, Tony Bruins Slot of Ruud Krol. Iedere keer weer hoorden we, ‘we gaan dit seizoen bouwen aan een nieuw elftal. Bouwen aan nieuw elan’. Maar de verwachtingen bleven onveranderd megahoog.

Ook Marco van Basten heeft bij zijn aantreden gezegd, dat hij wil waken voor die euforie. Hij moet het doen met de ruïnes van jarenlang wanbeleid op het gebied van aan- en verkoop en scouting. Daarnaast zijn er teveel trainerswisselingen geweest en kwam daar nog een bestuurscrisis overheen. Geen elementen waarvan een speler groeit en boven zichzelf uitstijgt.

Toch verwachten we dat Ajax continu boven zichzelf uitstijgt. Want “wij zijn Ajax”. Supporters zijn de kern van de club, maar ook de achilleshiel. Je kunt niet zonder ze, want het wordt zo’n sfeerloze bedoening in een stadion. Maar zonder supporters ook geen sponsors, want die laatste willen wel wat verkopen. Aan die fanbase dus.

Maar supporters eigenen zich ook een onmetelijke importantie toe. Zonder supporters geen club. Nee, dat hebben we hierboven al vastgesteld. Maar daarmee houdt het aan de positieve zijde wel op. Het klinkt hard, maar helaas is het zo. Want supp...