Hugo Borst is diep onder de indruk van de onlangs overleden oud-Ajacied Leo Beenhakker, zo schrijft hij in zijn column dat in het Algemeen Dagblad is gepubliceerd. Waar de columnist ook van onder de indruk was, bleken de minuten stilte voor de Eredivisie-wedstrijden van afgelopen weekend.

Vaak hoort Borst wat geroezemoes tijdens minuten van stilte, maar bij het eerbetoon aan Beenhakker niet. 'Wij allemaal wilden Leo Beenhakker de laatste eer betuigen. Wát een toptrainer was je. Wát een fijn mensch was je. Wát een oer-Rotterdammer was je. Wát een wereldburger was je.'

'Was hij geen voetbaltrainer geweest dan had hij een excellente buurtcoach kunnen zijn. Of een topdiplomaat. Leo Beenhakker was de ideale man geweest die Donald Trump had kunnen temmen (lees: remmen)', denkt Borst.

Hij gaat verder met zijn lofuiting: 'Zonder een slijmbal te zijn sprak hij ieders taal. Hij was aanrakerig. Als Zlatan en Hugo Sánchez van je houden, je respecteren dan heb je heel bijzondere gaven. Leo wist de belangrijke mens te laten weten dat hij hem begreep, zijn zorgen deelde. Narcisten en ego's bleken in zijn aanwezigheid nederig te kunnen zijn.'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Leo was niet arrogant, maar kon je wel zeggen dat je een lul was'

Wat Beenhakker ook heel goed kon, was dat hij iedereen het gevoel gaf dat hij of zij belangrijk was. Of je nou gemankeerd was of niet, dat maakte hem niet uit. 'Leo was niet arrogant. Hij kon je wel zeggen dat je een lul was, maar daarna werd hij aardig. De dialoog kwam op gang', schrijft Borst in zijn column.

'Hij was niet perfect hoor. Eén ding kon hij zeker niet. Oud zijn. Het verval aanvaarden? Lukte hem niet. Hij leed in zijn eentje. Hij verrotte het om in een invalidekarretje de weg op te gaan, laat staan in die staat in een restaurant te gaan zitten', gaat hij verder. De laatste jaren had Beenhakker het zwaar, weet de columnist.

Borst vervolgt: 'Hij geloofde alleen in kwaliteit van leven. Hij had niets meer te zoeken in het ondermaanse. Ik had dolgraag een gesprek gevoerd over autonomie en euthanasie, maar het is er niet van gekomen. Ik drong niet aan. Het bleef bij wat ge-app. Ik koester die appjes. Ik wis ze niet.' De columnist schrijft dat ook hij werd gevleid door Beenhakker.

Beenhakker was uitstekend in staat om potentieel van spelers te beoordelen

Tot slot haalt Borst nog een herinnering op uit de voetbaljournalistiek die hij meemaakte met de oud-trainer. De herinnering komt uit 1989. 'In Boekarest. Een maand voor de val van dictator Ceaucescu liepen we elkaar tegen het lijf in een hotelbar waar de Securitate rondhing. We hadden het over de patatgeneratie bij Ajax.'

'Hij noemde namen en rugnummers. Hij voedde me, hij bespeelde me, hij luisterde ook. Hij was stellig. Die speler ging het niet redden. Die wel. Achteraf kwam alles uit', weet de columnist, die onder de indruk is van de beoordelingskwaliteiten van Beenhakker. 'Ik zal Leo Beenhakker nooit vergeten', sluit hij af.