Al weken lang schrijf ik positieve columns over mijn Ajax. Vanuit het idee ‘hoop doet leven’, probeer ik iedereen met mijn columns een positieve kijk op mijn club te laten krijgen. Nu ben zelfs ik om; ik kan het even niet meer. Ik ben kapot, moe, teleurgesteld maar vooral boos op Adrie Koster, die brave Adrie.

Adrie Koster is een keurige man; het type ideale schoonzoon zullen we maar zeggen. Hij schreeuwt niet, slaat zijn vrouw niet, voedt zijn kinderen goed op, maar is vooral politiek correct. Zit mijn club op zo’n trainer te wachten, vraag ik me af? Nee, ik in ieder geval niet. Al weken verbaas ik mij over het wisselbeleid van Brave Adrie.

Brave Adrie blijft maar schuiven in zijn basis formatie. Leonardo wordt er gek van, Suarez snapt het niet meer, Bakkie choco is vakkundig naar de kloten geholpen en Kenneth Perez houdt zich maar rustig. Albert Luque heeft geen kans van hem gehad en kwijnt weg op de tribune en Dennis Frommeldahl krijgt de voorkeur boven andere creatieve spelers.

Niemand kan kwaad worden op Brave Adrie. Hij is immers een interim trainer, de tussenpaus, de braverik die zo lief was om die blerbek van een Henk ten Cate te vervangen. Henk ten Cate was het zat met die andere ideale schoonzoon, Martin van Geel, en vertrok naar Engeland.

Brave Adrie heeft een imposante carrière als trainer achter de rug, hij leidde Roda JC in 1992 naar een verdienstelijke 13e plaats om vervolgens in 1993 ontslagen te worden, nadat hij met Roda in de degradatiezone was gekomen. Met Helmond Sport en TOP Oss behaalde hij 3 mooie dertiende plaatsten in de 1e divisie. Met Excelsior behaalde hij na vijf jaar eindelijk een tweede plek en via de nacompetitie wist hij promotie naar de eredivisie af te dwingen.

In 2003 degradeerde Brave Adrie en zat een jaar zonder club. VVV Venlo contracteerde hem en hij was succesvol in de stad waar het Oval Office van Geert Wilders is gevestigd. Een contract bij RKC als opvolger van Martin Jol was zijn beloning. Het eerste j