Het toeleven naar een thuiswedstrijd tegen een club die niet vanzelfsprekend in de hoogste divisie speelt, levert doorgaans weinig stress op. De vraag vooraf is altijd simpel: hoe worden die drie punten binnengehaald? Het antwoord van zondagmiddag tegen VVV-Venlo was minstens zo teleurstellend als dat van twee weken terug tegen De Graafschap. Er zat weinig anders op dan weer eens flink op mijn vingers te fluiten.

Sorry, ik weet het, het is natuurlijk helemaal niet netjes om je eigen team uit te fluiten, maar ik heb mezelf niet altijd even goed onder controle. Ik dacht vroeger ook dat ik dat fluiten niet echt in de vingers had, maar gek genoeg gaat het me de laatste jaren steeds beter af.

Als ik zo'n talentvolle ploeg zo langzaam en ongeïnspireerd zie rondtikken, moet ik mijn emoties, opgewekt door de discrepantie tussen verwachtingen en feiten, toch uiten. Dat je als supporter geen enkele invloed hebt op het spel van je team, vind ik meestal juist geweldig, aan mij ligt het nooit, maar dat neemt niet weg dat het ook vaak vrij frustrerend is.

Omdat ik de beroerdste niet ben, heb ik ook vandaag wel wat geklapt. Voor Miralem Sulejmani in de eerste helft zelfs een paar keer. En de actie van Lorenzo Ebecilio, die de prachtige spitsengoal van Mounir El Hamdaoui inleidde, was veel meer dan mijn staande ovatie waard.

Toch stak ik de meeste positieve energie vanmiddag, zoals zovelen, in een speler aan wie we niks meer hebben. Het was het bitterzoete afscheid van Luis Suarez. Op de grote schermen zag je hem al tijdens de wedstrijd zijn plaats innemen, met zijn blonde vrouw en dochtertje. Zijn naam klonk direct luid in alle vakken, op de melodie die ik de laatste jaren steeds minder met Jari Litmanen ben gaan associëren.

Wel wrang om de Uruguayaan juist bij deze wedstrijd op de tribune te zien zitten. Zijn creativiteit en onvoorspelbaarheid konden we zichtbaar goed gebruiken. Wat schijnbewegingen van hem, desnoods enkele schoten op de paal en lat, had ik een stuk liever gezien dan het vuurwerk voor de F-side, om hem te bedanken.

Het was ook wat ongemakkelijk dat we door het afscheid wat langer bleven dan normaal. Na het fluiten applaudisseerde ik dan ook maar voor de spelers van vandaag, die wat ongemakkelijk een rondje liepen. Ze hebben het in Brussel afgelopen donderdag toch maar even laten zien. Daarbij zijn de drie punten wel gewoon weer binnen. En volgende week in Eindhoven gaan ze het natuurlijk ook weer laten zien. Ik heb nog wel verwachtingen, ze zijn alleen niet meer zo hoog.

Nicky Samsom