Ooit heb ik aan drie grote toernooien meegedaan. In 1988 aan het EK in Duitsland, in 1990 aan het WK in Italië en in 1992 aan het EK in Zweden. De grote overeenkomst was, dat ik iedere keer tijdens de voorbereiding op de nieuwe competitie geblesseerd raakte en mijn seizoen naar de kloten was.

Inmiddels is er wel iets veranderd. Als ik de begeleiding bij PSV van toen vergelijk met nu, dan is er echt een groot verschil. Fysiek zijn er daarom minder risico's, maar mentaal des te meer.

Trouwens, voor de nummers 12 tot en met 23 nog meer dan voor de basiself. De reserves, waar ik tijdens die drie toernooien meestal ook toe behoorde, moeten een dag na de wedstrijd die tijdens de training nog eens nabootsen. Er wordt van ze verwacht dat ze zich helemaal geven. Zo wordt er dus heel veel van je gevraagd. Helemaal als je dat een maand lang moet doen, terwijl je er al een volledig seizoen op hebt zitten.

Ik heb daarom te doen met jongens als Luis Suarez, Maarten Stekelenburg, Gregory van der Wiel en Demy de Zeeuw, die na het lange WK bij Ajax meteen weer moeten pieken. In de huidige situatie het allermoeilijkste wat er is.

Ik vraag me ook af, waar de UEFA en FIFA mee bezig zijn. Ze stampen die kalender alsmaar voller en voller. Om nu al oefeninterlands te plannen en de Europa League te laten beginnen, nog voordat de wielrenners in Parijs zijn aangekomen, is zelfs onmenselijk. Zo worden voetballers heen en weer gesmeten tussen de belangen van de UEFA en FIFA en die van de clubs, die er juist op aandringen om vanwege de inkomsten meer wedstrijden te spelen.

Dus wordt iemand als Suarez gedwongen om na alle hectiek in Zuid-Afrika weer in een halfvolle ArenA in actie te komen. Met de verplichting om te presteren. Niet alleen voor de speler, maar ook voor de coaches is dit nauwelijks te doen.

Dan hebben we nog het geval Arjen Robben. Waarin Bayern München verwijten aan de KNVB maakt. Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om stelling te nemen. Maar eigenlijk is het van de gekke dat een voetballer externe hulp nodig denkt te hebben, terwijl er zowel bij zijn club als bij het Nederlands elftal voldoende experts aanwezig zijn.

Ik sluit niet uit dat de situatie die ik eerder geschetst heb, ertoe bijdraagt dat iedereen steeds meer voor zijn eigen belang gaat. De bonden doen dat net als de clubs, dus is het best te begrijpen dat de voetballers volgen.

Daarom ga ik een eind mee met Johan Cruijff, die afgelopen maandag in zijn column opmerkte dat hij zo'n oefeninterland zou laten schieten als hij door een bond onnodige risico's dreigt te lopen.

Maar ja, hij kan makkelijk praten. Als ik dat op mijn 31e gedaan zou hebben, dan had ik het Nederlands elftal verder kunnen vergeten. Toch begrijp ik wel wat hij bedoelt. En misschien moeten inderdaad juist de grote spelers stelling tegen deze ontwikkeling nemen, om zo de anderen te beschermen.

Maar vooralsnog is het zoals het is. En is het alleen maar te hopen, dat het topvoetbal zich op deze manier niet opblaast.