Hedwiges Maduro heeft grote ambities als trainer, maar heeft tegelijkertijd geen haast. In gesprek met het Algemeen Dagblad geeft de oud-Ajacied en huidig trainer van Jong Almere City een kijkje in hoe hij bij het idee om trainer te worden, is gekomen en hoe hij het trainersvak tot nu toe ervaart.

Als voetballer kende Maduro een mooie carrière met clubs als Ajax, Valencia en Sevilla op zijn conto. Bij Valencia plantte Maduro's zaakwaarnemer het idee van he trainerschap in zijn hoofd. 'Rodger (Linse, red.) zei in die tijd: "niet disrespectvol bedoeld Hedwiges, maar ik denk dat jij als coach beter kunt worden dan als speler."'

Ruim een decennium later timmert de Almeerder langzaam maar zeker aan de weg van zijn trainerscarrière. Daarbij leert hij bij de club van zijn geboortestad een hoop dingen. 'Het belangrijkste voor een trainer ervaar ik nu in de praktijk: je moet in begrijpelijke taal duidelijk kunnen overbrengen op een groep wat je wilt zien. Als dat lukt en ze krijgen er vertrouwen in, dan ben je al een heel eind.'

Nederigheid

Maduro werkt bij Almere City met de beloften en heeft zodoende veel jongens onder zich in de leeftijdscategorie zeventien tot negentien. In de communicatie naar die jongens toe is nederigheid voor Maduro een belangrijke factor. Zowel nederigheid van zichzelf naar zijn spelers als van zijn spelers naar hem toe.

Het is een eigenschap die hij van zijn ouders meekreeg. 'Mijn ouders zeiden vroeger: "Nederigheid is de sleutel tot wijsheid. Blijf jezelf." Die uitspraak is mijn basis', aldus Maduro, die als voorbeeld aanhaalt dat zijn ouders hem met beide benen op de grond hielden, nadat zijn debuut in Ajax 1 en Oranje elkaar snel opvolgden. 'Mijn ouders waren de eersten die zeiden: "vriend, leuk en aardig dit. Geniet ervan, maar er komt straks ook een mindere fase. We weten niet wanneer, we hopen van niet, maar dát-ie komt is normaal."'

Dat probeert Maduro nu mee te nemen in zijn werk als trainer. 'Ik train nu jongens van veelal 17, 18, 19 jaar, soms kijken ze tegen hun trainer op, maar als ze zien dat jij heel normaal bent en normaal doet, dan nemen ze dat gedrag over.' De oud-middenvelder kijkt in dat opzicht niet alleen naar zijn taalgebruik ten opzichte van zijn spelers, maar ook naar hoe hij ze benadert. 'De straattaal spreek ik ook. In sommige culturen zijn jongens heel trots. Als je die in de groep aanpakt, voelen ze zich een beetje in hun eer aangetast. Maar neem je ze apart en zeg je hetzelfde, dan denken ze: ik ga voor jou vechten coach. En dan kun je ook hard tegen ze zijn.'

Sociale media

Dat stukje communicatie en benadering past Maduro ook toe op sociale media, iets waar in zijn tijd als speler geen of nog maar nauwelijks sprake van was, maar wat nu - zo ziet ook de Almeerder - een onlosmakelijk onderdeel van de sport is geworden. 'Ik denk weleens: Waarom is er bij clubs niet standaard een socialmediatrainer, zoals er conditietrainers en keeperstrainers zijn? Spelers van nu willen met hun trainer ook een "online-relatie". Ik ga daarin mee, vind het interessant, ook op het mentale vlak.'

Zelf is Maduro er in ieder geval wel volop mee bezig en probeert hij zijn spelers ook via die platformen nederig te houden. 'Mijn spelers zijn nog niet bekend, die krijgen nog geen anonieme scheldreacties, maar reacties als: "goed gespeeld, goede wedstrijd, ga zo door." Hartjes erbij. Ik heb wel eens gehad dat ik dat zag gebeuren en dacht: je was dramatisch, ga helemaal niet zo door, want dan zit je binnenkort op de bank. Dan tik ik ook een reactie die de jubelstemming - subtiel - relativeert. Ze mogen voelen: dit is goed. Dit is niet goed. En dit is helemaal niet goed.'

Domineren met én zonder bal

Ook op voetbaltechnisch en tactisch vlak heeft Maduro uiteraard zijn perspectieven en ideeën over het voetbal. Als jeugdproduct van Ajax, kende Maduro als speler lang niets anders dan het idee van domineren in balbezit. Totdat hij in Valencia met Unai Emery kwam te werken.

'Emery wist dat ik uit de Ajax-school kwam. "Wat is domineren voor jou?", vroeg hij me eens. Ik zei: "dat je de bal veel op de helft van de tegenstander rond laat gaan en tot kansen komt." "Eens", zei hij, "dat is een vorm van domineren. Maar stel je voor dat de tegenstander 70 procent balbezit heeft op onze helft, maar ze krijgen geen kans. Wij sturen ze een kant op en krijgen wél een goede kans. Wie heeft dan gedomineerd?" Ik zei: "de verdedigende partij". Hij: "juist."'

Maduro beschrijft tevens hoe Emery zijn teams de zwakke plekken van tegenstanders wist te benutten. Bijvoorbeeld door het spel snel te verplaatsen naar de kant waar de tegenstander een mindere of tragere speler had staan. Over zijn oud-trainer, die hem later van Valencia meenam naar Sevilla, heeft Maduro dan ook niets dan lof over. 'Emery is top, onder hem leerde ik hoe je tegenstanders écht pijn kan doen.'

Toekomst

Gezien al het werk dat Maduro in het trainerschap stopt, mag het geen verrassing heten dat hij grote ambities heeft binnen het vak. Toch heeft geen haast. Zo wees de oud-Ajacied enkele maanden terug een voorstel om jeugdtrainer bij PSV te worden af om zich nog wat verder te kunnen ontwikkelen. 'Ik moet het hoogste trainersdiploma nog halen, stel dat ik komend seizoen naar PSV was gegaan, kan ik daar nog experimenteren, met mezelf, met het team? PSV is een grotere club.'

Ontwikkelen en leren zijn voorlopig dan ook de uitgangspunten voor Maduro. 'Mijn drive is om heel veel te leren. Louis van Gaal is 70 en is nog steeds nieuwsgierig. Die mentaliteit zie ik bij topcoaches. Pep Guardiola heeft dat ook. Soms pak ik pen en papier erbij als er een wedstrijd op tv is. Hoe zou ik dit of dat tactische probleem oplossen? Welke wissels zou ík nou doen? Nadeel is: je kan bijna nooit meer ‘normaal’ naar een wedstrijd kijken.'

Dromen heeft Maduro uiteraard wel, grote zelfs. 'Waar ik mezelf over tien jaar zie? Ik denk in het buitenland. Niet omdat ik denk dat ik dan klaar ben in Nederland. Maar uit ambitie. Ik heb Spanje leren kennen als een fantastisch voetballand. Hopelijk kan ik zo goed worden als trainer dat een mooie Spaanse club het ooit aandurft met mij.'