Het archief van Voetbal International is een wereldje op zich. In de gewelven van ons redactiepand worden 45 jaargangen van dit tijdschrift bewaard, in een atmosfeer zoals je die hoopt aan te treffen in een archief.

Het is er stil, donker, muffig en stoffig. Geen omgeving om de eerste lentedagen in door te brengen, maar ruim een week terug vond ik mezelf diep onder de grond terug tussen de talloze volgestouwde kasten. Het stond me bij dat enkele jaren geleden een interview met Luis Suarez in het blad had gestaan, na zijn eerste seizoen in Nederland.

Met de kennis van nu wilde ik eens teruglezen hoe de toenmalige aanvaller van FC Groningen destijds naar zichzelf en naar de wereld keek. Na een omweg langs vergeelde edities uit veel langer vervlogen tijden, kwam ik uit bij de ordner van Suarez.

En inderdaad, daar stond hij, op pagina 36 van nummer 22 uit 2007. Leunend op een rode barkruk, de handen in de zakken van zijn spijkerbroek, met een roze Armani-sweater aan. Zelfverzekerd blikt hij in de fotocamera. 'Luis Suárez, Uruguayaans toverkruid bij FC Groningen' staat er boven het artikel.

Dat had de scribent, collega David de Vries, goed gezien. Toen schreven we de naam van Suarez nog met een accent aigu, ten onrechte, zo vertelde hij vorig jaar. Of we dat streepje voortaan weg konden laten, luidde zijn vriendelijke doch dringende verzoek.

Suarez is een man van details. Datzelfde seizoen attendeerde hij me op een foutje in zijn statistieken. We bleken in het blad twee assists vergeten te zijn. Toen dat een week later was rechtgezet, kwam hij met opgestoken duim op me af.

Drie weken nadien richtte Suarez zijn duim naar beneden toen onze wegen kruisten. Hij was niet blij met zijn laatste rapportcijfer in VI. Er is, kortom, weinig dat hem ontgaat.

Ook wat hemzelf betreft heeft Suarez een scherp oog, bleek eens te meer bij teruglezing van het interview van bijna drie jaar geleden. In het verhaal geeft hij haarfijn zijn eigen verbeterpunten aan.

Als zijn veelvuldige schwalbes van toen in verband worden gebracht met zijn voorbeeldfunctie als profvoetballer, doet Suarez zich er eerst van af met een grap: 'Misschien zie je straks wel heel veel schwalbes bij kinderen in Groningen, haha.'

Maar daarna zegt hij: 'Natuurlijk heb ik me de laatste maanden te veel laten vallen, maar ik werk er de laatste maanden hard aan dat te verbeteren.' Daarnaast spreekt Suarez ontevredenheid over zijn schotkracht uit. 'Ik kan niet goed schieten, dat moet beter. Hoe dat komt? Doordat ik altijd maar met de binnenkant wil afronden, terwijl daar minder kracht in zit.'

Drie jaar later schaarde Suarez zich bij Ajax in een illuster rijtje topscorers. Met zijn twee goals van afgelopen zondag tegen RKC Waalwijk, is hij de vijfde speler in de geschiedenis van de club die meer dan veertig doelpunten in één seizoen heeft gemaakt. Alleen Johan Cruijff, Marco van Basten, Ruud Geels en Henk Groot kunnen hem dat nazeggen.

Het is dus goed gekomen met die schotkracht. Begin deze maand overtuigde Suarez ook het Uruguayaanse volk daarvan. Zijn status in zijn vaderland bleef tot voor kort enigszins achter bij het aanzien dat hij in Nederland al twee jaar geniet. Daar is de uitstraling van de Hollandse competitie in Zuid-Amerika simpelweg te gering voor.

Een magnifieke uithaal met links in de bovenhoek, tijdens de oefenwedstrijd tegen Zwitserland, maakte een definitief einde aan dat contrast. Wat ons terugbrengt bij de kop die boven het artikel van drie jaar geleden stond: 'In 2010 ben ik eerste spits op het WK.'

Toen een gewaagde uitspraak, met terugwerkende kracht een vooruitziende blik. Luis Suarez houdt woord, op een steeds groter podium.

Simon Zwartkruis