Ergens deze week dook er een opvallend filmpje op social media op over Sjaak Swart. Mister Ajax die een Feyenoord-lied uit volle borst meezingt: het deed velen verbazen. 'Ik vind het vooral een mooi, ontroerend beeld. Een teken van goede smaak ook, en dat bedoel ik niet provocerend, eerder het tegenovergestelde', schrijft Sjoerd Mossou in zijn column in het Algemeen Dagblad.

'Een echte Ajacied, broederlijk naast een echte Feyenoorder, respectvol en hartelijk meezingend op een feestje. Even weg van het verkrampte, van het vijandige. Wars van de haat', schrijft Mossou vervolgens, om daarna aan te geven dat hij zelf geen voorkeur heeft voor een van beide ploegen. 'Ik houd niet van Feyenoord, evenmin van Ajax, maar ik houd wel heel erg van die unieke combinatie van contrasten. Van de rivaliteit die hoort te schuren, die best lelijk mag zijn, of die op een heel dun randje balanceert. Dit is geen EO Jongerendag, dit is voetbal.'

Toch kan Mossou de enorme haat tussen supporters van beide clubs maar moeilijk begrijpen. 'Alleen oude knarren begrijpen het nog, lijkt het soms wel. Sjaak Swart is een kind van de jaren 60, toen Ajax - Feyenoord nog werkelijk een broedertwist was, en anoniem schelden op Twitter nog niet bestond. Vraag het ook aan Eddy Pieters Graafland of aan Kerkum, aan Willem van Hanegem of aan Leo Beenhakker. Ze snappen de liefde, maar ze hebben niets met de humorloze, compromisloze haat', aldus de columnist, die het tenslotte mooi noemt dat Feyenoord kampioen gaat worden en dat Ajax op de drempel staat van een Europese finale. 'Daar is niets cynisch aan, het zou geen aanleiding moeten zijn tot afgunst, of tot hysterische vijandigheid. Ajax en Feyenoord, zo oneindig verschillend, maar voor altijd tot elkaar veroordeeld, ook in 2017 nog.'