Pius Ikedia kreeg in de zomer van 2016 een hartstilstand tijdens een wedstrijd van Lucky Ajax. De Nigeriaanse oud-Ajacied lag even levenloos op een amateurveld in Haarlo, maar overleefde de hartstilstand na goed handelen van de artsen. Nu blikt Ikedia, in gesprek met Voetbal International, voor het eerst terug op die gebeurtenis.

'Ik begon die middag op de bank en kwam de tweede helft binnen de lijnen', begint Ikedia zijn verhaal. 'Ik weet nog dat ik me na tien minuten een klein beetje duizelig voelde. Het was warm en ik dacht dat ik misschien te weinig had gegeten of gedronken. Ik dacht: straks voel ik me vast weer oké. Ik kom hier wel weer overheen. Ik nam de signalen in ieder geval totaal niet serieus.'

Na vijftien minuten raakte Ikedia de weg kwijt en weet hij niet meer wat er is gebeurd. 'Ik viel ineens op de grond en lag levenloos op het gras. Ik weet zelf helemaal niets meer van het moment dat het licht uitging. Ik ben ontzettend dankbaar dat de spelers en de fysio van de tegenstander goed hebben gehandeld en me eerste hulp hebben gegeven. Het lukte me weer om mijn ogen open te doen en ik zag ineens een ambulance staan.'

'Ik was fysiek in compleet goede staat'

De Nigeriaanse oud-Ajacied kan zich er weinig meer van herinneren. 'Maar ik weet nog wel dat ik een paar van mijn ploeggenoten, waaronder Richard Witschge, zag staan. Ze spraken me wat bemoedigende woorden toe en zeiden dingen als: "Pius, het komt écht goed met je".'

Ikedia werd naar het ziekenhuis in Enschede gebracht. Na allerlei onderzoeken kreeg hij van de dokters te horen dat het in orde was. 'Had ik misschien te weinig gegeten? Of te weinig gedronken? Een andere verklaring hebben ze niet kunnen vinden. Ik was fysiek in compleet goede staat en ze vonden het ook niet nodig om een inwendige defibrillator in te bouwen, zoals ze onlangs wel bij Christian Eriksen hebben gedaan.'

De oud-Ajacied verbleef een paar dagen in het ziekenhuis in Enschede, waarna hij werd overgeplaatst naar Amsterdam. 'Na een paar nachtjes daar mocht ik weer naar huis. De artsen gaven zelfs aan dat ik weer gewoon mocht voetballen, als ik dat zou willen. Ik probeerde er vanaf dat moment zo min mogelijk aan te denken en vooral vooruit te kijken.'