Eens in de zoveel tijd komt er een speler voorbij die iets speciaals uitstraalt en je een bepaalde energie geeft. Als zo’n unieke speler voorbij komt, hoop je dat hij nooit zal vertrekken. Dušan Tadić was voor mij die speler. De positie van de Serviër binnen Ajax kreeg afgelopen seizoen steeds meer kritiek en wellicht is een vertrek voor beide partijen de beste oplossing. Toch doet het plotselinge vertrek van Tadić mij als Ajacied enorm veel pijn.

Er zullen weinig Ajacieden zijn die Tadić in de afgelopen vijf jaar niet in hun hart hebben gesloten. De herinneringen aan Tadić rijken mijlenver. Van zijn eerste doelpunt voor Ajax in de voorrondes van de Champions League tegen Sturm Graz tot zijn laatste doelpunt in het wit-rood-wit van Ajax in de met 3-1 verloren wedstrijd tegen FC Twente. Toch zijn het niet de talloze herinneringen aan Tadić die ervoor zorgen dat ik zoveel moeite heb met zijn vertrek.

Spelers komen en gaan en dus zullen er ook weer nieuwe spelers opstaan die herinneringen creëren. Tadić werd vijf seizoenen op rij MVP van de Eredivisie, maar iedereen had door dat ook op hem een houdbaarheidsdatum zit. Wat dat betreft is het misschien wel het juiste moment voor Ajax en Tadić om de wegen te scheiden, maar wat maakt het vertrek van Tadić dan anders dan bij andere spelers?

Om die vraag te kunnen beantwoorden, hoefde ik niet lang na te denken. Het gevoel dat Ajacieden hebben bij Tadić gaat om veel meer dan voetbal. Tadić was niet zomaar een speler die een deel van zijn carrière in het shirt van Ajax speelde en daarna weer vertrok. Nee, Tadić kreeg het voor elkaar om iets uit te stralen wat maar weinig spelers lukt: hij leek echt te voelen wat ik - en met mij veel Ajacieden - als supporter ook voor Ajax voel. De passie, strijdlust en bovenal de zichtbare liefde voor Ajax zorgden voor verbondenheid die ik nog nooit eerder met een speler heb gevoeld.

Omdat ik pas in 2004 geboren ben, heb ik een groot gedeelte van de geschiedenis van Ajax moeten lezen in plaats van het zelf meegemaakt te hebben. Op vierjarige leeftijd was het eindelijk zover: mijn moeder nam me voor de eerste keer mee naar Ajax. Door aandachtig te luisteren naar de herinneringen die mijn ‘Ajax-familie’ in vak 122 ophaalde over Jari Litmanen en de Champions League-winst in 1995 leerde ik over het succes van Ajax in het verleden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen vaak heb gedacht: ga ik dit ooit ook nog meemaken?

Lange tijd geloofde ik erin dat dat niet zou gebeuren. Kansloze Europese campagnes tot 2016 brachten mij weinig hoop op Europees succes. Toch bleef ik met mijn moeder trouw iedere wedstrijd tot het einde kijken, want: Ajacied ben je in goede en slechte tijden. Op de een of andere manier had ik ook het gevoel dat die gedachte ooit beloond zou worden. Dat die beloning snel zou komen, had ik destijds totaal niet verwacht.

Het begon in het seizoen 2016/2017, toen ik mijn eerste grote succes als Ajacied meemaakte. Het behalen van de finale van de Europa League was ondenkbaar in de jaren voorafgaand aan dat seizoen en deze prestatie zorgde ervoor dat ik ging geloven dat er meer mogelijk was. Die hoop werd snel de kop ingedrukt toen Ajax in het seizoen 2017/2018 niet eens op het Europese toneel actief was. Het leek erop dat het behalen van de finale van de Europa League in 2017 slechts eenmalig was.

Toen kwam ineens de zomer van 2018. Om meer ervaring in de ploeg te krijgen, werden Daley Blind en Tadić naar Amsterdam gehaald. Blind was geen onbekende voor ons als Ajacieden, maar Tadić begon ‘gewoon’ op nul bij Ajax. Ondanks het feit dat Matthijs de Ligt aanvoerder was, stond Tadić meteen op als leider. Met de nodige ervaring begon Ajax aan het nieuwe seizoen met de voorrondes van de Champions League. Moeiteloos werd de groepsfase van de Champions League bereikt en dit zou resulteren in een campagne om nooit te vergeten. Het ‘kleine’ Ajax shockeerde grootmachten als Bayern München, Real Madrid en Juventus. Niemand leek ons te kunnen stoppen, tot die bewuste 8 mei. Toch zijn de herinneringen aan dit seizoen ongelooflijk mooi en daar heeft Tadić grotendeels voor gezorgd. Hoe hij Thibaut Courtois kansloos liet met zijn schot in de kruising in Santiago Bernabeu zal ik nooit, maar dan ook echt nooit vergeten.

Dit is slechts één voorbeeld van de talloze mooie herinneringen die Tadić mij heeft bezorgd. Er waren er nog veel meer. De briljante assist van Tadić op Noussair Mazraoui in de uitwedstrijd tegen Bayern München, de belangrijke 1-1 in de uitwedstrijd tegen Benfica en nog veel meer. Arrogant zoals ik als Ajacied ben, had ik het idee dat we definitief bij de Europese top waren aangesloten. Ik hoefde niet meer naar de herinneringen van mijn moeder over het Ajax van ‘95 te luisteren, ineens maakte ik die herinneringen zelf. Alleen al door de vreugde die deze herinneringen mij hebben gebracht, zijn deze goud waard. Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik met één van mijn beste vrienden naar Ajax - Benfica ging. Lang leek de wedstrijd in 0-0 te eindigen, totdat Mazraoui Ajax in de blessuretijd naar de overwinning schoot. Ik wilde mijn maat gaan knuffelen, maar ineens kon ik hem niet vinden. Ik vond hem uiteindelijk drie rijen onder mij, knuffelend met een willekeurige medesupporter.

In de seizoenen die hierop volgden, vertrokken langzaam alle spelers van het ‘wonderteam’ van 2018/2019, maar Tadić bleef. Het Europese succes van dat seizoen werd weliswaar niet herhaald, maar ook de herinneringen die Tadić mij na het seizoen 2018/2019 bracht, waren onbetaalbaar. Na het vertrek van De Ligt kreeg hij de aanvoerdersband. Moeiteloos nam hij de rol van ware leider tot zich. Onder zijn leiding beleefde Ajax weer een opleving in Europa in het seizoen 2021/2022. In de groepsfase van de Champions League werden alle wedstrijden gewonnen. Tadić werd een icoon bij Ajax en het leek alsof er nooit een einde aan zou komen. Ik weet niet eens waarom, maar iedere keer dat Tadić On Fire door de ArenA klonk, kreeg ik weer kippenvel. Tadić bracht bij mij een onbeschrijfelijk gevoel naar boven.

Er zijn nog zoveel meer mooie momenten van Tadić in het shirt van Ajax. Toch zijn mijn mooiste herinneringen aan hem niet de doelpunten of assists in het wit-rood-wit. Het zijn vaak de momenten die erop volgden. Het kussen van het logo was zo’n moment. Ondanks dat hij niet de enige Ajacied was die dit deed, had ik bij hem het gevoel dat het oprecht was. Tadić gaf mij het gevoel dat hij echt verliefd was op Ajax. Ik had het idee dat hij het gevoel van de supporters representeerde op het veld.

De kritiek op het spel van Tadić werd in het afgelopen seizoen steeds luider, maar de rol van hem binnen Ajax ging zoveel verder dan alleen het voetballen. Tadić ging als leider voorop in de strijd en motiveerde daarmee zijn medespelers. Hij is een speler waarvan ik zeker weet dat jeugdspelers hem een voorbeeld noemen vanwege zijn mentaliteit. Natuurlijk was het niet iedere week even goed, maar Tadić was op en top prof en liet op het veld zien altijd tot het uiterste te willen gaan. Op die manier was hij niet alleen een voetballer met flair, maar ook de motor achter het schip dat Ajax heet.

Mijn liefde voor Ajax is er altijd geweest, maar spelers als Tadić zorgen ervoor dat die liefde alleen maar groter wordt. Sommige mensen zullen het nooit begrijpen, maar voetbalsupporter zijn is zoveel meer dan iedere week een wedstrijd kijken van je favoriete team. Het is passie, liefde en emotie. Tadić representeerde voor mij al die elementen op het veld en heeft daardoor bij mij en veel andere Ajacieden een heilige status verkregen. Zoals Tadić altijd heeft gezegd dat hij over clubs als Ajax heeft gedroomd, zal ik altijd over spelers als Tadić blijven dromen.

Wessel Kroon (Twitter: @Wessel_Kroon | E-mail: w.kroon@ajaxshowtime.com)