Jarenlang ging hij naar school, wachtte hij ongeduldig op het Ajax-busje en knalde hij door de jeugdopleiding van Ajax. Daar kwam afgelopen zomer echter plots een einde aan. Terence Meuwese vertrok nog wel van Ajax naar FC Groningen, maar besloot al na een maand in het hoge noorden te stoppen met keepen op topniveau. In gesprek met Ajax Showtime geeft hij zichzelf nu bloot over zijn redenen om te stoppen en de belangrijke rol die zijn laatste jaar bij Ajax daarin speelde.

Met een grote glimlach schuift de goalie aan voor het interview, want Meuwese zit lekker in zijn vel. Hij keept inmiddels bij de Koninklijke HFC in Haarlem en verdient overdag zijn geld in de horeca. Een heel ander leven dan een paar maanden geleden, vlak voordat hij besloot te stoppen. ‘Het was de bedoeling om bij Groningen te gaan voetballen en dat te combineren met een opleiding Psychologie, maar ik heb nu een tussenjaar. Het waren pittige jaren, dus het is wel lekker om even een jaar te relaxen’, zegt hij er zelf over.

Drie blessures op rij
Voor de oorsprong van die laatste pittige jaren moeten we terug naar 2015, toen Meuwese in Ajax B2 speelde en voor het eerst geblesseerd raakte aan zijn lies. ‘Als je voor het eerst zo’n zware blessure krijgt, dan heb je het idee dat je fitter en sterker terugkomt en dat je daarna gaat knallen. Ik ging na mijn herstel met het Nederlands jeugdelftal naar Amerika. Ik had een goede trip, trainde lekker, voelde niets en dus was ik fit toen de fysio’s van Ajax dat vroegen tijdens de eerste training voor het nieuwe seizoen. We gingen een partij spelen, ik kwam uit en mijn lies zei weer “pats”. Ik voelde hetzelfde. Je denkt op dat moment dat het pech is.’

Meuwese ging opnieuw vol goede moed aan de slag met de fysio’s om fit te geraken, maar dat duurde lang. In het hele seizoen 2015/2016 speelde hij geen wedstrijd meer. ‘Ik heb een programma gemaakt met de fysio van de bovenbouw om in de B1 fit te zijn. Ik heb als een malle getraind en ben volgens mij nog nooit zo strak en fit geweest.’ Maar voor de derde keer sloeg het noodlot toe. ‘Tijdens de derde training onder Gery Vink brak de aanhechting af waar de spier aan vast zat waar ik twee keer geblesseerd aan was geraakt. Dat was voor mij het punt dat de twijfel bij mij wat toesloeg en het was het omslagpunt waarbij ik het plezier in topsport wel ben kwijtgeraakt.’

Opnieuw volgde een maandenlange revalidatie, met als beloning een geweldige wedstrijd bij zijn rentree in Ajax O16, in december van 2016. ‘Maar op de één of andere manier legde die pot voor mezelf een soort druk op. Na die wedstrijd heb je een euforisch moment dat je het nog kan, maar daarna ging het alleen maar bergafwaarts met mijn gevoel. Die rentree was goed en daarna verwacht je van jezelf dat je dat niveau vast kan houden. Dat was totaal niet zo, want ik had twee jaar geen wedstrijd gespeeld. Dat ik goed werd opgevangen door de groep maakte het alleen maar dubbel. Zij waren heel blij dat ik terug was, maar ik dacht alleen maar: “Wat doe ik hier?”’

Meuwese voor zijn eerste blessure in Ajax B2.

Uit de bubbel
‘Je merkt op zo’n moment echt dat Ajax de grootste club van Nederland is’, stelt Meuwese, die tijdens zijn revalidatie van zijn derde blessure vooral hoorde dat hij niet zo moest piepen. ‘Iedereen heeft zoiets van: “Wow, je speelt bij Ajax” en voor je gevoel moet je dat zelf ook zo voelen. Ik ben nog steeds een diehard Ajaxfan, maar als je niet zeker weet wat je wil, besef je pas hoe groot de club is. Het is dan heel kil, maar vooral de mensen om je heen zeggen dat je zeurt en dat je bij Ajax speelt. “Hoe kun je nou niet gelukkig zijn?” Het was heel vreemd. Je gaat iedere dag naar de club met het idee: “Ik moet het naar mijn zin hebben”, want je speelt bij de mooiste club van Nederland, maar eigenlijk ben je doodongelukkig.’

‘Na die derde blessure heb ik het plezier nooit echt teruggevonden en ik denk dat dat komt omdat topsport echt een bubbel is’, concludeert hij. ‘Je leeft in die bubbel en op het moment dat je speelt, is dat geweldig. Je gaat als een trein en je hebt een enorme tunnelvisie. Er zijn ook jongens, zoals Daishawn Redan, waarbij ik zeker weet dat zij niet uit die bubbel gaan als zij zo’n zware blessure oplopen. Daishawn blijft met een bord voor zijn kop razen en dat moet je hebben om de top te halen. Op het moment dat ik niet speelde voor het tweede jaar op rij, raakte ik een beetje uit die tunnelvisie. Je bent niets anders gewend, want ik heb vanaf mijn achtste op hoog niveau gevoetbald. Maar op het moment dat je geblesseerd bent, zie je pas hoe raar die wereld eigenlijk is. Je hoort altijd dat er duizenden kinderen in jouw schoenen willen staan, maar ik wilde op dat moment in hun schoenen staan.’

Meuwese was niet alleen maar meer met voetbal bezig, hij koos ook voor school en voor zijn vrienden. ‘Mijn vrienden zeiden altijd dat ik, als ik voetbalde, naar de buitenwereld echt een arrogante lul was. Ik moest niet zoveel hebben van de wereld buiten het voetbal. Ik sprak mijn vrienden op school, maar daarbuiten niet. Pas in de laatste anderhalf jaar bij Ajax deed ik dat wel, omdat ik langzaam uit die bubbel kwam. Zolang je voetbalt denk je dat Ajax en voetbal je leven is, maar als je eruit valt, dan zie je dat er ook andere dingen zijn. Voor mij was het heel moeilijk om weer vol in die bubbel te gaan. Het is heel scheef waar voetballers zich wel en geen zorgen om maken. Ik herkende mezelf niet meer in de jongens met wie ik trainde toen ik terugkwam.’

Meuwese in gelukkige tijden, als jong broekie en onder de lat bij Ajax.

Keihard aangepakt
De volgende klap kwam tijdens Ajax B1 – Feyenoord B1 in 2017, waarbij Meuwese bij een Rotterdamse goal in de fout ging. ‘Ik kreeg het vertrouwen in de zin dat Gery (Vink red.) mij liet spelen, maar hij gaf me niet het vertrouwen wat ik op dat moment nodig had. Na een slechte wedstrijd werd ik volledig afgebrand. Feyenoord-thuis was mijn eerste topwedstrijd na mijn blessure en ik vond zelf dat ik nog wel redelijk speelde. Gery heeft me echt de grond ingetrapt. Op het ene moment op trainingen ben je de beste keeper waar hij ooit mee gewerkt heeft en een wedstrijd erna ben je een aanfluiting voor de jeugdopleiding. Ik ben een gevoelige jongen en dat heeft me wel helemaal gek gemaakt. Ik heb me daar een week belabberd over gevoeld.’

Meuwese las de keiharde reacties onder de Youtube-video en hij trok zich dat aan. Maar naast zijn drie blessures was er nog een belangrijke reden voor zijn twijfels. ‘Dat is dat je iedere dag hoort dat je misschien wel wat klein bent voor een keeper. Je moet groeien, maar dat gaat niet meer gebeuren. Je gaat twijfelen aan jezelf en vraagt jezelf af of je het wel gaat worden. Ik ben 1.77 en groter ga ik niet worden. Er zijn heel veel clubs die om die reden nee zeggen.’

De vrienden die hij opzocht, kregen dan ook lang niet altijd een leuke Terence te zien. ‘Ik zat tegen een depressie aan en reageerde altijd boos. Het knalde thuis zo vaak, maar ik reageerde ook kut richting mijn vrienden en vriendin. Ze heeft het zwaar te verduren gehad, ik vind het heel knap van haar hoe ze daarmee om is gegaan. Mijn vrienden hebben mij ook meteen opgevangen, terwijl ik ze nooit aandacht gaf. Ik had ook geen behoefte meer om naar voetbal te kijken. Ik was voetbalmoe. Als iemand een fout maakte op televisie, kon ik me daar gewoon kut over voelen.’

Herstart in Groningen
Bij FC Groningen hoopte Meuwese op een frisse start, maar in plaats daarvan kreeg hij in Noord-Nederland het laatste zetje. ‘Ik had een amateurovereenkomst getekend en had het tijdens de eerste drie weken voor de zomer echt naar mijn zin. Het is een hele warme club en we hadden een leuke ploeg. Daarna ging ik op vakantie en begon het seizoen pas echt. Ik ging er vol goede moed heen, met het idee om bij een andere club het plezier terug te vinden. Halverwege de eerste week sloeg dat al helemaal om. De laatste twee jaar bij Ajax was ik al niet meer vrolijk, maar bij Groningen kwam dat tot ontploffing. Ik kreeg paniekaanvallen en vroeg me af “wat de fuck heb ik gedaan?”’

De doelman kwam tot een belangrijke conclusie: ‘Ik wilde helemaal geen profvoetballer meer worden, maar omdat je het al vanaf je achtste doet, is het zo lastig om ermee te stoppen. Je verwacht het van jezelf, maar je hebt ook het idee dat anderen het van je verwachten. Ik had het gevoel dat ik niet meer terug kon en dat liep uit de hand. Ik kreeg thuis een paniekaanval en ik heb dat met de club besproken. Ik mocht terug naar Haarlem (waar zijn ouders wonen, red.) en daar heb ik weken nagedacht. Ik heb erover gesproken met mijn vrienden, mijn vriendin en mijn ouders. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, want ik deed het niet meer voor mezelf.’

Meuwese is Groningen dankbaar voor de manier waarop hij werd behandeld. ‘Ik heb in Haarlem nog wat gegeten en gedronken met de hoofd jeugdopleiding van Groningen. Ze wilden mij er graag bij hebben, maar ik moest doen wat voor mij het beste voelde. Als ik nog bij Ajax had gevoetbald en ik had dit gezegd, dan had ik het idee dat ze gezegd hadden: “Prima, dan stop je er toch mee?” Ik heb geprobeerd erover te praten met de ‘menselijke’ mensen bij Ajax, omdat ik dacht dat de hoofd jeugdopleiding of de trainer toch zou zeggen dat ik dan maar naar huis moest gaan. Toen ik laatst bij Ajax O19 kwam kijken, hebben Frank Peereboom, Saïd Ouaali, René Stam en Erik Heijblok echter tegen mij gezegd dat ze het knap vonden dat ik deze beslissing heb genomen.’

Meuwese in de zomer dat hij hoopte op de ommekeer; tekende bij Groningen en geslaagd voor zijn havo.

Terug naar het plezier
Meuwese stopte bij Groningen, keerde terug naar zijn ouders in Haarlem en ging daar aan het werk. Tegelijkertijd traint hij drie keer bij week bij de Koninklijke HFC en na de zomer van 2018 begint hij aan de studie Psychologie. ‘Daar raakte ik in mijn laatste jaar bij Ajax al heel erg in geïnteresseerd. Dat werd alleen als iets raars beschouwd, dat je je best wil doen op school en dat je je bezighoudt met iets anders dan voetbal. Ik werd raar aangekeken als ik keihard leerde voor mijn proefwerken. Eerst maakte ik me ook geen zorgen om school. Ik wilde mijn diploma halen, maar had al bedacht om dan een tussenjaar te nemen om me volledig te richten op het voetballen. Dat was het afgelopen jaar zo anders, ik vond school net zo belangrijk als voetbal.’

De nog altijd maar zeventienjarige keeper wil uiteindelijk een coach in de psychologie worden, al heeft hij het voetballen allerminst opgegeven. ‘Maar ik wil wel voetballen omdat ik het leuk vind en niet omdat ik van mezelf verwacht, en dat anderen van mij verwachten, dat voetbal het enige is wat ik doe. Ik geniet nu echt weer van de trainingen. Bij Ajax en bij Groningen voetbal je met een doel om profvoetballer te worden. Dat nam bij mij zo de overhand dat ik het plezier verloor en dan wordt het lastig om tien keer per week te trainen om prof te worden en het maximale uit jezelf te halen.’

Spijt heeft hij echter allerminst van al die jaren in de jeugdopleiding bij Ajax. ‘Ik heb het al die jaren met alle plezier gedaan en heb de droom geleefd. Ik heb alleen gemerkt dat mijn droom heel anders is. Ik kan nu lekker onbevangen ballen bij Koninklijke HFC. Er zijn jongens die het zo bij een profclub kunnen benaderen en dat vind ik alleen maar superknap en daar heb ik heel veel respect voor. Mij lukte het niet meer. De blessures hebben daar aan bijgedragen en misschien had ik nog wel gekeept als ik die niet had gehad. Dan was ik misschien niet buiten die bubbel gevallen. Door die blessures ben ik als mens gegroeid en ben ik dingen anders gaan zien en gaan benaderen en daar ben ik superblij mee. Op de lange termijn is dat kostbaarder dan dat ik nu misschien nog op hoog niveau had gevoetbald. Ik neem ook niemand iets kwalijk, alleen mezelf dat ik niet eerder naar mezelf heb geluisterd. Ik weet niet of ik niet gemaakt ben voor topsport, maar ik weet wel dat ik het op dit moment niet wil bedrijven. Ik heb er bewust voor gekozen om op niveau te blijven trainen. Als ik de topsport wel weer ga ambiëren, dan kan het altijd via de Tweede Divisie. Maar nu maakt topsport mij niet gelukkig, ik zie het tegen die tijd wel. Ik ga nu eerst weer lekker voetballen.’ (hoofdfoto: AjaxA1Watcher)

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)