Ezra Walian genoot zijn opleiding bij Ajax. Tot de Johan Cruijff ArenA kwam het echter nooit. Na Jong Ajax kwam hij via Almere City en RKC Waalwijk terecht in het land van zijn vader, Indonesië. Daar groeide hij uit tot een sterspeler waar baby's zelf naar vernoemd worden.

Bij Ajax speelde Walian in de gouden generatie met onder andere Abdelhak Nouri, Donny Van de Beek en Noussair Mazraoui. Zelf wist hij niet het eerste te halen, zoals veel van zijn teamgenoten dat wel deden. 'Uiteindelijk was ik misschien ook gewoon niet goed genoeg', vertelt hij tegen Voetbal International. 'Natuurlijk droomde ik als jeugdspeler van Ajax ook van een carrière bij een club als FC Barcelona. Maar op dit moment besef ik wel: Ezra, hier mag je ook gewoon trots op zijn.'

Walian naar Indonesië

Bij zijn eerste club in Indonesië, PSM Makassar, zag Walian hoe erg het land voetbal ademt. 'De supporters vlogen gewoon mee naar uitwedstrijden. Als we dan een wedstrijd verloren, gingen we natuurlijk even de mensen in het uitvak bedanken. Dan zag ik mensen huilen. Niet omdat we hadden verloren, maar omdat ze zo dankbaar waren dat we even langskwamen. Die mensen zijn zó trots op hun cluppie.'

Vanwege problemen met het krijgen van zijn salaris bij Makassar stapte Walian over naar zijn huidige werkgever, Persib Bandung. Bij één van de grootste clubs van Azië is hij uitgegroeid tot een ster met bijna een miljoen volgers op Instagram. Zelfs baby's worden door supporters naar hem vernoemd. 'Ezra komt in Nederland al niet zo vaak voor, maar in Indonesië eigenlijk helemaal niet. Ik kan begrijpen dat het voor andere mensen raar is om te horen, maar het gebeurt gewoon.'

'Daar had ik niet willen staan'

Een terugkeer naar Europa ziet Walian niet zo snel zitten. 'Ik zou de komende tien jaar nog wel in Azië willen voetballen.' Wel kijkt hij nog regelmatig naar Ajax. 'Als ik Noussi (Mazraoui, red.) goed zie spelen, denk ik ook weleens: Shit man, daar had ik ook willen staan. Maar er zijn ook heel veel spelers uit Jong Ajax die geen profvoetbal meer spelen, waar ik helemaal niks meer over hoor. Zo bekijk ik het ook: Daar had ik dan weer niet willen staan.'