Rafael van der Vaart was en is mijn idool, dat is op deze site geen geheim meer. Omdat heel Nederland zaterdagavond afscheid neemt van het mooiste linkerpootje van deze eeuw, wierp ik nog één blik op mijn plakboek en dacht ik nog één keer terug aan mijn voetbalwedstrijdjes in de tuin. Want ook in Oranje was hij een eindbaas.

Dat Van der Vaart niet kan afsluiten zoals Wesley Sneijder dat recent deed, dat is duidelijk. De carrière van de spelmaker nam een vlucht naar beneden toen hij bij HSV in een degradatiestrijd verzeild raakte. Er was daarnaast een hoop Boulevard-nieuws, er kwamen transfers en er waren steeds weer die blessures. Bij Esbjerg fB doet hij vandaag de dag wat hij uiteindelijk nog steeds het allerleukst vindt; voetballen. Het tekent de rasliefhebber, die het ongelofelijk ver schopte in het wereldje.

Van der Vaart en Andorra

109 interlands heeft hij op zijn naam staan. Hij was jarenlang onderdeel van 'de grote vier' bij Oranje en man; wat genoten we van hem. Zijn linker is ongeëvenaard, zijn inzicht is fantastisch en er zit bovendien een lekkere Amsterdamse kop op. Lekker ruften op de bank van Oranje, je ploegmaat op training in de onderbroek zetten of de interviews na afloop niet altijd even serieus nemen. Ook dat was en is Van der Vaart, de persoon die zo'n verdiend afscheid krijgt.

Zijn interlandcarrière begon in 2001 tegen Andorra. Het is meteen de tegenstander waartegen hij enkele jaren later de meest memorabele wedstrijd speelde die ik me van hem herinner in het oranje shirt. Andorra werd helemaal weggevaagd en het stiftje van de Heemskerker was wonderschoon. Maar vooral de trucendoos die daarna open ging bij hem, Arjen Robben en Robin van Persie was om van te watertanden. Andorra werd er letterlijk gek van en deelde steeds meer uit. Het leverde het legendarische penalty- en juichmoment op van Ruud van Nistelrooy.

Oranje kijken vanwege Van der Vaart

Ik keek in die tijd alleen maar naar Oranje vanwege Van der Vaart, net zoals ik alleen maar naar HSV en Tottenham Hotspur keek vanwege hem. Zijn balcontrole, zijn oog voor positie, zijn trap en zijn karakter zorgden er vanaf zijn debuut bij Ajax tegen Den Bosch al voor dat ik voetbal ging kijken vanwege een speler. Dat juist hij niet veel later de toen nog meest begeerde Nederlandse vrouw Sylvie Meis aan de haak sloeg, was natuurlijk reden te meer om hem te aanbidden.

Ik keek dan ook minder Oranje als Van der Vaart niet speelde, door een blessure of als hij weer eens gepasseerd werd omdat hij niet met Wesley Sneijder op één middenveld kon. Vandaag de dag zouden we een spelmaker á la Van der Vaart aanbidden tussen al het hardwerkende maar technisch niet al te beste zooitje. Toen niet, toen was het té frivool. Zoals Van der Vaart zo vaak te aanvallend werd genoemd en te statisch in het mee verdedigen.

Het toernooi waar ik hem voor altijd van zal herinneren is het EK 2008. Marco van Basten durfde het wel aan om Van der Vaart én Sneijder op te stellen. De twee hadden een perfecte wisselwerking tegen Frankrijk en Italië en vooral Van der Vaart speelde briljant. Als we er niet zo gigantisch dom waren afgegaan tegen Rusland, dan had hij dat toernooi nog een enorme glansrol vervuld.

Mijn plakboek koesteren

Nu kennen we hem van zijn rol als analist, zijn relatie met Estavana Polman en zijn frikandel. Nog zo iets; Van der Vaart die zich moest verantwoorden voor een frikandelletje in de wereld van sportvoeding en hersteldrankjes. Volgens mij wist hij daar, op dat moment, in de stoel bij de NOS, dat dit zijn wereld niet meer was. Het voetbal waarin hij nog een glansrol kon vervullen als voetballer, is veranderd. Dan speelt hij met alle liefde zijn laatste jaren in het land van zijn vriendin.

Ik heb er vrede mee en Van der Vaart heeft er vrede mee. En laten we er vooral allemaal vrede mee hebben. Laten we zaterdag nog één keer de geweldige voetballer die zoveel heeft betekend voor Ajax en Oranje eren en een oorverdovend applaus geven. Van der Vaart was een gigant die overal waar hij kwam in de armen werd gesloten. Ik heb een plakboek vol lovende krantenkoppen om dat te bewijzen. Een plakboek waarvan ik besef dat ik hem echt nooit meer weg mag doen. Want Van der Vaart is voor mij de tofste Ajacied die ik bewust heb meegemaakt in mijn leven.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)