Iedereen heeft wel een favoriete Ajacied. De één houdt van die ene speler met een fijne steekpass, de ander kan genieten van een verdediger die al zijn duels wint. Het verhaal achter die populaire voetbalnamen is echter lang niet altijd bekend. In de rubriek 'Het Verhaal Achter' gaan we op zoek naar de achtergrond van jouw favoriet. In deel 13: Maximillian Wöber, de Oostenrijkse aanwinst, die zoveel indruk maakte in zijn eerste maanden, dat iedereen baalt van zijn blessure.

Hij woont inmiddels in Amsterdam Zuid, maar komt uit Wenen, Oostenrijk. Maximilian Wöber is op moment van schrijven pas negentien jaar, maar luisterend naar de verhalen van zijn ouders, zus Sophie en beste vriend Simon Weber heeft Max – hoe intimi hem noemen – een heel leven achter zich. Onder het genot van een bakje koffie in The Breakfast Club doen de ouders van de Ajax-aanwinst hun verhaal. 'De verhuizing was vreselijk. Hij had niet eens een schroevendraaier.'

Het is 24 augustus 2017 als Ajax Wöber contracteert. Een week later begint het schooljaar van moeder Sabine, die lesgeven als beroep uitoefent. ‘En net op dat moment moest hij naar Amsterdam’, begint ze. ‘Wij zijn hem, één dag nadat Max ging, achterna gereisd met allerlei dozen en spullen. Toen we aankwamen, zat Max in een hotel en zag hij er wat witjes uit. Het was zóveel, waardoor hij moeilijk kon slapen. Hij belde veel met ons. Eenmaal in Amsterdam kochten we bijna alles wat je nodig hebt bij IKEA. Hij schrok hoeveel geld hij moest uitgeven aan de inrichting van zijn flat. Toen we net terug waren in Oostenrijk, belde Max op om te vertellen dat hij tot twee uur ‘s nachts was doorgegaan om de bank zelf in elkaar te zetten. Hij had echter niet eens een schroevendraaier, dus deed hij alles met zo’n klein IKEA-sleuteltje. Tijdens de weken die volgden, hielpen we hem met organiseren en inrichten. Het was stressvol, want we hadden alleen de weekenden.’

Simon Weber heeft de verhalen gehoord. De Oostenrijkse boezemvriend van Max had samen met hem het idee om samen te wonen in Wenen, maar toen voor de tweede keer Ajax op de deur klopte, kon een streep door die ambitieuze plannen. ‘Dit was een grote kans voor hem en ik zei in een telefoongesprek dat hij die moest pakken’, vertelt Simon als we hem bellen. Max moest in zijn eentje de knoop doorhakken, omdat zijn ouders op vakantie waren. Hij belde uren met zijn familie en besloot ervoor te gaan. Binnen een aantal dagen zat hij in de bus naar Venlo voor VVV - Ajax. Omdat zijn ouders niet verwacht hadden dat hij überhaupt bij de selectie zou zitten, zagen ze zijn debuut op een televisiescherm in een sportbar bij de ArenA. ‘Hij viel twintig minuten voor tijd in en dat was goed voor zijn zelfvertrouwen. Hij had meteen het gevoel dat hij erbij hoorde, al zei hij voor de wedstrijd dat hij hoopte niet te hoeven spelen. Hij was immers zo moe van alle werkzaamheden. Achteraf was het goed, want nu hoefde hij even niet aan de verhuizing te denken’, grinnikt vader Andreas.

Ondanks alle hectiek en zijn late transfer is de start van Max in Amsterdam goed te noemen. De verdediger is helemaal op zijn plek en dat is mede te danken aan zijn teamgenoten, die Max zonder enige vorm van hoogmoed of arrogantie opvingen bij zijn komst. ‘Niemand in het team is een diva, er is geen hiërarchie. Dat was wel zo bij Rapid Wien. De jongere spelers moesten stil zijn, maar bij Ajax is iedereen hetzelfde’, stelt opnieuw Andreas. Zowel in de spelersgroep als buiten op straat is Max al snel geliefd. ‘Drie kinderen waren buiten aan het stoepranden, toen de bal bij Max terechtkwam’, denkt Andreas terug aan een etentje bij een restaurant. ‘Hij liet wat trucs zien, waarna ik tegen Max zei dat hij moest zeggen wie hij was. Hij wilde dat echter niet. Uiteindelijk vroegen de kinderen het zelf en beaamde Max dat hij Ajacied was. Ze zijn hun telefoons gaan halen en hebben foto’s gemaakt met hem.’ Het was het moment dat moeder Sabine het zeker wist. ‘Het is moeilijk om in een ander land alleen te wonen, maar het is ook een grote kans om nieuwe mensen te leren kennen. We hadden er vertrouwen in dat het goed zou komen, want Max heeft een open persoonlijkheid en maakt makkelijk vrienden.’

Het debuut van Wöber in Venlo, kort nadat hij verhuisde naar Amsterdam. 

'Speelden vijf dagen per week Age of Empires'
Dat bleek wel toen Max en Simon elkaar voor het eerst ontmoetten. ‘Tijdens de eerste week op school was Max niet gelukkig. Hij was net verhuisd en kende niemand. Ik vroeg hem of ik misschien iemand kon uitnodigen bij ons thuis en hij riep meteen dat dat Simon moest zijn. Vanaf dat moment zaten ze naast elkaar in de klas en werden ze de beste vrienden’, vertelt Sabine. Simon weet nog precies waarom het meteen zo goed klikte. ‘Veel voetballers zijn serieus, maar hij is grappig. Dat heeft ook te maken met zijn intelligentie, want die heeft hij écht. Als jonge jongen was hij altijd gefocust. Niet alleen geconcentreerd, maar ambitieus. Hij dacht toentertijd niet alleen aan voetbal, maar hij was zó goed, dat het op een gegeven moment het belangrijkste in zijn leven werd.’

Vader Andreas zit bij de politie en is volgens Simon 'intelligent, slim en geschoold'. Wel kon hij 'streng' zijn. ‘Tegelijkertijd was Sabine de liefste vrouw van de wereld. Die goede mix heeft Max gevormd’, onderbouwt Max’ beste vriend, die zelf echter een andere eigenschap van Max het meest waardeert. ‘Hij zegt wat hij denkt. Hij zwijgt niet als hij ergens het niet mee eens is. Hij heeft niet veel tijd om zichzelf te informeren doordat hij veel voetbalt, maar ondanks dat haakt hij redelijk snel in bij (politieke) discussies die wij hebben met onze grotere vriendengroep. Hij weet oprecht dingen, en als hij iets bullshit vindt, dan spreekt hij zich daarover uit. Als je door voetballers omringd bent – en ik wil niet stereotyperen – praat je meer over vrouwen, geld en voetbal. Bij ons is dat niet het geval, wat zorgt voor een andere mentaliteit bij hem.’

Moeder Sabine zag van een afstand hoe Max, ondanks zijn drukke leven, altijd terugkwam bij zijn familie en beste vrienden. ‘Toen hij vijftien jaar oud was, kwam Max terecht bij de academie van Rapid Wien. Hij verliet al zijn maten van de basisschool, maar met zijn vier beste vrienden bleef hij bevriend. Ze hielpen hem om wat spullen in zijn huis in elkaar te zetten en als Max in Oostenrijk is, komen ze altijd langs. Ze gaan uit, spelen spelletjes en hebben de grootste lol.’ Simon legt uit: ‘Kaartspellen is ons ding. Bauernschnapsen heet het. Het is een soort Risk, maar dan met kaarten. Hij is er erg goed in, want je moet veel onthouden en het is erg strategisch. Verder speelden we vijf dagen per week Age of Empires en hebben we, sinds we zes of zeven jaar oud zijn, élke FIFA.’ Buiten werd er gevoetbald en getennist en tijdens uitgaan houdt Max van dansen, ook al kan hij daar ‘geen hout van'. Voor de rest blonk Max in bijna alles altijd uit. 'Het maakt niet uit wélke sport hij aanraakt – darten, bowlen… - hij zal de beste zijn', spreekt Simon. 'Als hij geen voetballer was geworden, zou hij waarschijnlijk profskiër zijn geweest.' Dit alles beaamt ook zus Sophie (17): ‘Hij leert snel, maar heeft bij bordspellen veel geluk.’

Links: Max met zijn opa na het vissen; rechtsboven: Sabine en Andreas; rechtsonder: Max en Sophie met de hond 

'Hij beet in mijn vinger en gooide mijn babyfles in de wc'
De woorden van Max zijn zusje lijken ironisch, maar in de opmerking zit meer verscholen. Sophie geeft in een telefoongesprek eerlijk aan jaloers te zijn op haar broer, simpelweg omdat Max alles zo goed kan. ‘Ik wilde alles doen wat Max ook deed. Het klinkt misschien slecht, maar ik zal áltijd jaloers zijn. Voor school leer ik wekenlang en word ik nerveus voor proefwerken, terwijl Max altijd zonder veel te studeren een negen of een tien haalde. Nu ik ouder ben, begrijp ik het beter en ben ik vooral heel trots op hem. Het klinkt toch geweldig dat ik een broer heb die bij Ajax speelt?’

Daar doen de ruzies tijdens de jongste jaren niets aan af. Bovendien was Max toen hij jong was juist jaloers op Sophie. ‘Ik stond als baby in het middelpunt, dus maakte hij mij altijd wakker en rende hij weg. Mijn ouders hebben weleens verteld, dat toen ik twee weken oud was, Max mij wakker maakte terwijl ik sliep. Ik rekte mij uit en wees met mijn vinger naar hem. Hij pakte mijn vinger vast, beet erin en rende weg. Zulk soort dingen deed hij vaker bij mij. Zo gooide hij weleens mijn babyfles in de wc.’ Blij dat Max naar Amsterdam verhuisde, was ze echter allerminst. ‘Ik vind het heel erg dat Max hier niet meer is. Nu wij allebei ouder zijn geworden, is onze band héél sterk en ik mis hem. Hij was en is altijd heel beschermend, ook al hadden we vaak ruzie. Op school keek hij niet de hele dag waar ik was, maar ik voelde áltijd dat – als er iets zou gebeuren – hij er voor mij zou zijn.’

Sophie, die zelf op hoog niveau volleybalde, maar naar eigen zeggen de spirit van Max miste om daarmee door te gaan, ziet een andere broer nu hij op zichzelf woont. ‘Hij waardeert het meer om in Oostenrijk te zijn. Dan is hij weer de normale Max, zonder stress van het voetbal. Dat is ook het eerste wat in mij opkomt als ik aan de jonge Max denk. Hij was vroeger het meest verlegen van ons twee. Bij mij was hij altijd de clown en hij liet mij altijd lachen, maar hij werd verlegen als hij met vreemden moest praten. Dat verlegene is er nu af, al is hij in het veld nog steeds heel anders. Daar is hij echt de leider.’

Max Wöber; al van jongs af aan een leider in zijn team. 

'Max wilde neutrale kritiek'
Voordat Max op het voetbalveld de leider werd, doorliep hij eerst een heel traject. Hij begon bij de plaatselijke vereniging SZ Marswiese, alvorens zijn ouders na twee jaar ingrepen omdat de verschillen met zijn twee jaar oudere teamgenoten te groot werden. 'We kozen voor Wiener Sport-Club (WSC) en bij zijn eerste toernooi won Max meteen de prijs voor beste speler', begint moeder Sabine. 'Rapid Wien was tóén al geïnteresseerd, maar wij zeiden nee. Max was net veranderd van club en wilde – hoewel hij doorgaans in een Rapid-shirt rondliep – zelf ook niet per se weg. Uiteindelijk bleven we twee-en-een-half jaar bij WSC, waarbij hij aanvoerder, topscorer en kampioen in een competitie met onder meer Rapid en Austria Wien werd.'

De successen brachten Max op zijn twaalfde alsnog naar dé club uit Wenen. Zelfs toen Max in de opleiding bij een betaald voetbalorganisatie zat, wist Sabine allerminst of haar zoon Max het ging redden in de voetballerij. 'Hierom gingen we ook altijd mee naar toernooien en wedstrijden. Ik dacht bij ieder nieuw hoogtepunt dat het zijn laatste kon zijn.' Plezier vond Sabine het belangrijkste. 'Ik zei áltijd dat hij goed speelde, ook al was dat niet zo.' Vader Andreas lacht: ‘Als Max verloor, mocht zijn moeder niet met hem praten. Max wilde niet horen dat hij het goed had gedaan. Hij wilde neutrale kritiek. Die kreeg hij van mij.'

Moeder Sabine moest het ondertussen toch gaan geloven, want voetbal werd met de dag serieuzer. Op zijn zeventiende was Max al aanvoerder van Jong Rapid Wien, om niet veel later te debuteren in het eerste elftal van de Oostenrijkse grootmacht. Alle pijlen wezen dezelfde richting uit: rechtstreeks naar de top. In de Europa League debuteerde Max tegen Valencia en hoewel hij bij de Rapid-hoofdmacht onder twee trainers veelvuldig op de bank zat, gaf zijn derde coach Goran Djuricin hem geregeld speelminuten in het eerste elftal. Vriend Simon had van jongs af aan het gevoel dat Max het ging halen, al had het anders kunnen lopen. 'Hij had tijdens zijn jeugd veel last van blessures.'

Max in zijn tijd bij Wiener-Sportklub (WSC). 

'Hoorde op toiletten dat ze het over Max hadden'
Simon doelt op twee kwetsuren, die Max maanden aan de kant hielden. Groei en daardoor pijn in zijn heupen, liezen en knieën waren oorzaak en gevolg. ‘De groei was te veel van het goede’, herinnert Sabine zich. ‘We hadden gelukkig een goede dokter, die zei dat hij drie maanden een bandage moest dragen en overdag en ‘s nachts niets mocht doen. Max vond het vreselijk, maar wij zeiden dat het beter voor hem was. Na drie maanden waren de knieklachten over, maar de heupklachten bleven. In totaal heeft hij er tien maanden uit gelegen.’ Daar kwam op zijn vijftiende een meniscusblessure bij. ‘Ze hebben het geprobeerd te opereren, maar Max bleef last houden. Pas na een tweede operatie voelde hij meteen dat het goed zat. Na de revalidatie van die blessure wist hij ook zeker dat hij voetballer wilde worden. Hij was sterker geworden in de fitnessruimte en kende helemaal geen moeilijkheden toen hij terugkwam.’

Simon herinnert zich het fysiek sterker worden van Max. ‘De blessure heeft Max qua ontwikkeling misschien wel goed gedaan. Hij realiseerde zich dat hij meer voor zijn lichaam moest doen. Gelukkig is Max heel rationeel en ging hij elke dag naar de sportschool om toch iets te doen. Ondanks dat hij er lang uit lag, kon hij de motivatie opbrengen om iedere dag twee à drie uur te trainen. Hierdoor werd hij sterker en kon hij mij op een gegeven moment met één vinger wegduwen.’ Vader Andreas zei daarbij altijd dat alles begint bij hard werken. ‘Niet alles komt naar je toe’, onderbouwt hij. ‘Steek je neus niet in de lucht, koop geen dure auto’s en veel te dure kleren. Dat past niet bij je imago.’ Sabine: ‘Max houdt er ook niet van om lang te shoppen, hij weet precies wat hij wil, al koopt hij wel graag schoenen. Het was altijd leuk om met hem te winkelen. Hij is ijdel – zijn haar is heel belangrijk – al staat hij niet uren in de badkamer. Hij wil er goed bijlopen, want veel mensen kijken naar hem en dan kun je niet in oude kleren over straat, maar het valt mee. Hij was wel altijd populair. Er stonden zat jonge meiden langs de lijn, waarna ik op de toiletten hoorde dat ze het over Max hadden.’

'Wahnsinn! Met zijn kwaliteiten…'
Dat Max populair was, was niet zo gek. Hij was een kleine, rappe spits, die aan de lopende band scoorde. Na zijn blessures belandde hij op het middenveld, vaak als spelmaker. ‘Daar was hij briljant’, jubelt Sabine, die wordt aangevuld door Andreas. ‘Omdat hij veel van zijn snelheid verloren had, werd hij middenvelder. Hij heeft een sterk schot, dus scoorde hij nog steeds veel. Hij las het spel goed en je kon op veertien-, vijftienjarige leeftijd écht zien dat hij richting het professionele voetbal ging. Bij Jong Rapid Wien werd hij vervolgens voor het eerst achterin gezet. Ik weet nog dat ik een trainingswedstrijd bekeek en ik Max achterin zag spelen. Een jeugdtrainer kwam naar mij toe en vroeg wat ze met hem deden. “Wahnsinn! Met zijn kwaliteiten…”, zei hij. Max vond het echter geen probleem. Hij wist dat er in Europa veel clubs op zoek zijn naar linksbenige verdedigers en bovendien heeft zijn tijd als aanvaller en middenvelder hem geholpen als voetballer.’

Sabine knikt als ze het verhaal van haar man aanhoort. ‘Tijdens een toernooi in Bulgarije speelde hij bij een wedstrijd van Oostenrijk tegen Spanje voor het eerst als verdediger. We weten niet waarom, maar hij was zó goed. Max wist niet dat hij ook als verdediger kon spelen. Ik denk wel dat hij het scoren van doelpunten mist, maar qua persoonlijkheid is hij echt een verdediger. Max is een teamspeler en deze positie past beter bij hem. Aanvallers zijn vaak een beetje egoïstisch, dat was hij niet per se. Hij was meer agressief.’

Als verdediger zette Wöber de laatste stappen richting het profvoetbal. In zijn laatste seizoen bij Rapid Wien dwong hij een vaste basisplaats af, toen vervolgens Ajax kwam. Hij wees eerst de interesse af door de aanwezigheid van Davinson Sánchez, maar toen de Colombiaan vertrok naar Tottenham Hotspur ging Max alsnog naar Amsterdam. Sabine: ‘Toen hij in juni Ajax afwees, hadden we daar vrede mee, ondanks dat we wisten dat het een grote kans was voor hem.’

Max bij Rapid Wien.
 

'We houden van de muziek, André Hazes is mooi'
Ajax kwam echter wel en de rest is geschiedenis. ‘Hij had vijftien wedstrijden in het eerste van Rapid gespeeld, dus ik was verrast dat Ajax hem al wilde hebben. Max was niet eens negentien jaar. Maar Ajax staat bekend om het opleiden van jonge spelers. Als Bayern München – als voorbeeld – was gekomen, was hij (waarschijnlijk) niet gegaan. In de media werd het nieuws breed uitgemeten dat Ajax hem al sinds 2016 in de gaten hield en hierdoor dachten wij op een gegeven moment wel allemaal: Ajax, super! Dat hebben we misschien wel wat onderschat, want in eerste instantie waren we wel ongerust en dachten we dat het misschien wat te veel was voor Max. Na een rondleiding op het trainingscomplex en de ontmoeting met teammanager Herman Pinkster kregen we meer zekerheid over zijn toekomst hier. Herman zei dat hij alles zou regelen voor Max en dat luchtte enorm op.’

Dat Max snel acclimatiseerde in Amsterdam hielp ook bij het gewenningsproces. Max drinkt regelmatig een kop koffie met teamgenoten Kostas Lamprou en Václav Cerny, die hem ook naar Sportpark de Toekomst rijden. Een rijbewijs heeft Max immers zelf nog niet. ‘Hij is begonnen en vertelde ons dat hij voor Kerstmis een auto wilde hebben. Ik antwoordde dat hij niet de kerst van 2017 bedoelde’, knipoogt Andreas, die net als Max zelf geniet van Ajax. ‘We houden van de muziek die in het stadion gespeeld wordt. André Hazes, dat is mooi. De spanning wordt opgebouwd en Sabine is altijd onder de indruk als Max met zijn ploeggenoten het veld oploopt.’

'Hij weet hoe te genieten van een échte Heineken'
De familie Wöber accepteert dat in een paar maanden tijd veel is veranderd. Max is uit huis, woont in Amsterdam, moet zijn eigen bonen doppen en is niet meer dagelijks in zijn thuisland Oostenrijk. Loopt Max thuis tegen problemen aan, dan staat moeder Sabine altijd onder de sneltoets. ‘Het begin was moeilijk, want de wasmachine, droger en alles was in het Nederlands’, spreekt moeder Wöber. ‘Als moeder wist ik thuis dat hij al zijn energie nodig had voor de trainingen, dus ik nam hem alles uit handen wat hij niet per se hoefde te doen. Het was logisch dat ik de was deed en dat ik kookte voor de familie. Hij hielp weleens mee in het huishouden als dat nodig was en nu hij zijn eigen flat heeft, blijkt het te werken. Het is moeilijk voor mij dat hij weg is en ik mis hem. Hij belde vaak na de trainingen in Oostenrijk om te vragen wat we gingen eten. Hij is nu zelf begonnen met koken en stuurt mij regelmatig foto’s van bijvoorbeeld kip. Dan wil hij weten hoe hij een bijpassende saus moet maken.’

De kookkunsten van Max worden geproefd door Simon als hij op bezoek komt in Amsterdam. ‘Soms nodigt hij ons uit’, vertelt hij. ‘Hij is nederig en nog steeds de persoon die hij altijd is. Door de jaren heen is ook niets veranderd wat betreft zijn uitgavenpatroon. Dat is te danken aan zijn grootvader, die altijd advies daarover gaf. Bitcoins? Haha, nee. Hij geeft het nauwelijks uit. Hij zegt niet: ik ben een voetballer en ik heb meer geld dan jij ooit zal krijgen. Soms neemt hij ons mee uit en drinken we een biertje. Dat doet hij wel graag bij een gelegenheid. Hij weet hoe hij moet genieten van een échte Heineken. Net als na Feyenoord-uit, dat verhaal heb ik ook gehoord.’

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)
Sjors van Veen (Twitter: @SjorsvanVeen | e-mail: sjorsvanveen@live.nl

Lees meer 'Het Verhaal Achter':

Deel 1: Frenkie de Jong
Deel 2: Vince Gino Dekker
Deel 3: Kasper Dolberg
Deel 4: Kaj Sierhuis
Deel 5: Lasse Schöne
Deel 6: Matthijs de Ligt
Deel 7: Donny van de Beek
Deel 8: Jeffrey de Lange
Deel 9: Daley Sinkgraven
Deel 10: Noa Lang
Deel 11: Zian Flemming
Deel 12: Sebastian Pasquali

Bestel nu op Derde Kerstdag onze WZAWZDB-snapback met korting!