Vanmorgen zat ik in een café op de Overtoom aan de bar, waar ik een kopje koffie bestelde in voorbereiding op mijn nog te bestellen uitsmijter. Mijn oog viel op de telesport, die kopte: Ajax jaagt op titel. Ik werd spontaan emotioneel. Iets wat ik nu nog ben overigens. Niet omdat ik zo onder de indruk ben van de overwinning van gisteren op PSV, die had ik namelijk wel verwacht, maar omdat ik gelijk aan vorig seizoen moest denken.

Hoe anders is het in vergelijking met vorig seizoen. Ajax heeft meer punten dan vorig seizoen, speelt beter, heeft meer doelpunten voor, minder doelpunten tegen. Het doelsaldo is nagenoeg zodanig dat de saldi van PSV en Twente samen daar in passen: + 62! Toch staan we op 6 punten achterstand.
Het kan me eigenlijk niet zoveel deren. Waar het mij om gaat is dat ik tegenwoordig een Ajax zie met honger. Honger naar de goal, honger om te winnen… ze doen er alles aan om deze honger te stillen en zal naar mijn gevoel eindigen in een titel die zijn weerga niet kent. Ik zie een spetterend eindrace met 3 clubs op gelijke stand en Ajax op doelsaldo kampioen!! Nondeju zeg! Dat is niet goed voor mijn hart, maar wel een seizoen met een verhaal voor het nageslacht.

Onder van Basten was dit Ajax, dat eigenlijk uit slechts twee andere spelers bestaat ( de Zeeuw en Pantelic), een mak lammetje dat teerde op zijn onschuldige schoonheid en aangeboren talent om te blaten. Tegenwoordig is Ajax een wolf in schaapskloffie gestoken: een ongenadig team welke kansen pakt als je die maar even toe laat. Het is Jol gelukt om na een paar ‘trial and error’s (PSV 4-3, /Sparta 0-0 etc.), in alle rust te sleutelen aan een indrukwekkend geheel.

Ik ben weer trots op Ajax en ik denk velen met mij; niet omdat er altijd zo geweldig gevoetbald wordt, maar omdat Ajax weer een smoel heeft gekregen. Eentje gevuld met vlijmscherpe, meedogenloze tanden zoals ook PSV en menig andere tegenstander heeft mogen ervaren. We zijn getuige van een geweldige metamorfose. Wat opvalt, is dat Ajax de koppies niet laat hangen bij een teleurstelling maar onverstoorbaar door gaat en als het niet kan met vloeiend voetbal, prachtige combinaties en dito voorzetten, maar dan zoals wij dat óók graag zien in Amsterdam: met Bloed, Zweet en Tranen! Een nummer dat elke wedstrijd door de ArenA galmt en toch voorbije seizoenen ver te zoeken was.

Jol heeft het geflikt. Samen met zijn vurige gepassioneerde aanvoerder Suarez, een jonge man van wie ik danig onder de indruk ben geraakt vanwege zijn leepheid, sluwheid, onnavolgbaarheid en onverzettelijke wil om te winnen. Ik zag laatst een tv programma van Ivo Niehe meen ik: de Tv-Show waar hij Luis Suarez in Uruguay op zocht tijdens diens vakantie. Men spreekt over jongensboek voor Suk, maar dat geldt net zo min voor Suarez die eigenlijk een epos over zichzelf aan het schrijven is. Na dat programma was ik niet geen fan meer van Suarez, hij is een held geworden voor mij. De manier waarop hij moest vechten op straat om mee te mogen doen met een potje voetbal met de oudere jongens en daar heeft geleerd te strijden voor elke meter , een superieure winnaarsmentaliteit heeft gekweekt en opgeven uit zijn woordenboek heeft verbannen. Zijn broer , net zo talentvol, maar gaf hij zelf toe: “ik heb het vergooid”. Suarez kocht een huis voor zijn moeder en eentje voor zichzelf waar hij met zijn familie in Urugauy nu van een lekker leventje kan genieten. Want hij heeft het niet makkelijk gehad. Als klein ventje hielp hij zijn moeder die, ik geloof 3 baantjes had, om haar familie te onderhouden. Suarez, hij weet wat hij wil en trekt heel Ajax aan zich op. Had Marco van Basten dit niet gezien? Jol in ieder geval wel en ik ben hem er dankbaar voor!

Jol geniet mijn blind vertrouwen vanaf het begin van het seizoen. En elke keer dat iemand mij plaagde met een slecht resultaat dacht ik, “wacht maar aan het eind zullen we zien hoe het er voor staat”. Dit gevoel had ik niet bij aanstelling van van Basten. Daar vond ik hem te onervaren voor. Hij had dan wel het Nederlands elftal gecoacht, maar daar kreeg hij wel te maken met ervaren professionele jongens die inmiddels wel gepokt, gemazeld en gepleurist waren. Zij hoefden niet een uitvoerige uitleg of een schop onder de reet. Een opstelling, een paar ideetjes over hoe en wat en dat ging vanzelf. Dat anders in dit Ajax: jong en wispelturig, ongeduldig, onvolwassen, maar toch zo barstensvol talent. Een ervaren man zoals Jol zag de potentie en greep de kans gretig aan om aan te tonen dat hij een vakman is. Het resultaat is de tegenwoordige tijd. Eén ding moet ik San Marco wel meegeven. Hij heeft er ook een oog voor. Hij haalde Toby erbij en liet Siem spelen. Siem die de laatste tijd eindelijk laat zien wat hij in zijn mars heeft en Toby is niet meer weg te denken uit de defensie. Naast die andere belg geposteerd: Lange Jan. “Jan Bert Lieve Vertonghen”. …Lieve... Eigenlijk Tering Jantje, want wat is dat een gemenerik en een viespeuk. Maar wel zeker eentje naar mijn hart. Voorop in de strijd en bij elk opstootje..het heeft geen missen..ja hoor.. komt Jantje aangestormd! Toby moet zich enorm gesterkt voelen hierdoor, de Belgen maken nog steeds wat foutjes, maar ik vergeef ze: ze zijn jong. Ook ik zie wat Jol nu ziet: een stel piraten met het zwaard tussen de tanden. En dan zeg ik tot slot zoals we allemaal uit volle borst meezingen: “don’t worry about a thing, cuz’every little thing is gonna be allright!!”