Mijn Matchday is het vervolg op de reeks SCC-debutant van afgelopen seizoen. Dit seizoen staan er in Nederland en Europa veel duels op het programma. Redacteur Finn Dekker beschrijft wat hem als seizoenkaarthouder van Vak 423 opvalt in de Johan Cruijff ArenA én uitwedstrijden.

Je kon er donder op zeggen. Het succes in Europa kent zijn keerzijde in de Eredivisie als het gaat om de sfeer. Na de inmiddels legio zinderende Europese avonden in Amsterdam was het wachten op een verschil van dag en nacht met de competitie. Maar dat ook de Klassieker voor het publiek uiteindelijk een tussendoortje blijkt, is voor mij toch een klein smetje op een hele mooie reeks in de Johan Cruijff ArenA.

Wij kregen als supporters van Ajax de laatste tijd veel veren in de reet voor de aanstekelijke sfeer, het overweldigende geluid en de sterke saamhorigheid. Volledig terecht overigens. De ArenA trilt allang niet meer alleen tijdens feesten en partijen op ADE op zijn vesten. Vooral in Europa gaat men vrolijk verder waar het in eigen huis tegen Olympique Lyon in mei van 2017 is geëindigd. Mensen vochten elkaar deze zomer achter hun beeldscherm de online tickettent uit om kaarten voor de Champions League te bemachtigen.

Wat Nederlandse potjes betreft staat de zwakte van de tegenstander van Ajax helaas vaak gelijk aan de opkomst in de ArenA. Vaak genoeg zie ik aan de overkant te veel lege, rode stoeltjes. Feyenoord werd voorafgaand aan het duel gelukkig nog wel op waarde geschat door de gehele achterban en dus zat het zondagmiddag stampvol. Maar waar ik en met mij iedereen op strijd en passie op zowel het veld als de tribune hoopte, werd op beide terreinen een saaie wedstrijd afgewerkt. De Rotterdammers misten de elfde man op het veld en de twaalfde in het uitvak. En eerlijk gezegd miste ik ze ook, wéér.

Na twee seizoenen als seizoenkaarthouder begint het 'lege' uitvak in mijn rechterooghoek nu echt te branden. Want wanneer er geen bezoekers zijn, kan je ze ook niet in hun hemd zetten. Je kan ze niet overstemmen, uitlachen of uitzwaaien. Op het veld viel er voor de spelers weinig te winnen. Maar hetzelfde gold voor ons op de tribune. Feyenoord verloor vanwege het zwakke strijdplan eigenlijk voorafgaand aan de wedstrijd al van zichzelf. Een intimiderende heksenketel bleek daarom niet nodig.

Het leek haast wel of de liedjes over bommen in plaats van tulpen en de welbekende kakkerlakkenleus zondag helemaal geen geadresseerden kenden in Amsterdam. De ondergrens werd al vroegtijdig op eigen kracht bereikt door Feyenoord. Wij waren daar, zeker na de vroege rode kaart, niet meer voor nodig. De intentie was er wel. Kijk alleen al naar de prachtige doeken op de F-Side en het vuurwerk op het begin. Maar de strijd was al na zes minuten gestreden.

Als Ajax - Feyenoord na afloop door velen als saai wordt bestempeld, weet je dat de grootste derby van Nederland wankelt. Het winnen van de Klassieker is mede leuk omdat de ander daarmee verliest. Maar succes went. Sportieve rivaliteit en stevige, blijvende concurrentie zijn daarom van groots belang. De Klassieker zal om die reden altijd een speciale wedstrijd blijven. Maar zonder een vol, strijdlustig uitvak wordt het er niet leuker op. Zeker als de spelers het laten afweten en het voetballende verschil op het veld zo groot blijft.

Finn Dekker (Twitter: @FinnDekker | e-mail: finn.d@ziggo.nl)

Meer Mijn Matchday:
#ajasta: Omhelzend de play-offs in
#bayaja: Op slag verliefd op awaydays