Onvoldaan. Dat is het gevoel dat ik overhoud aan de transfer van Mohammed Kudus naar West Ham United. Er zijn weinig voetballers die ik als Ajax-fan bij de club heb gezien van wiens spel ik meer kon genieten dan van dat van de Ghanees. Zijn vertrek stond al praktisch een jaar lang vast, maar ik merk dat de teleurstelling bij mij toch overheerst.

Sommigen zullen mijn zwak voor Kudus wellicht raar vinden. Hij heeft maar één topseizoen gedraaid en verder heeft hij ook nooit bijzonder veel liefde getoond voor Ajax. Zonder ooit openlijk respectloos te zijn naar de club, werd zeker vorige zomer wel snel duidelijk dat Kudus Ajax vooral als springplank ziet richting de grotere clubs en competities. Dat is verder prima, maar het zijn over het algemeen niet de spelers waar je als supporter aan verknocht raakt.

Toch is Kudus altijd één van mijn favoriete spelers geweest. Dat heeft meerdere redenen en, hoe gek het misschien ook klinkt, is zijn Ghanese nationaliteit er daar één van. In mijn Ajax groepsapp wordt me vaak gekscherend een pigmentbias verweten. En hoewel ik spelers uiteraard niet op hun huidskleur beoordeel, kan ik niet ontkennen dat ik het – als zwarte man met Sierra Leoonse roots – extra vet vind als zwarte (Afrikaanse) spelers het goed doen bij mijn cluppie. Zo dus ook Kudus.

Dan moet de speler natuurlijk wel aantonen daadwerkelijk goed te kunnen voetballen, maar ook dat zat bij Kudus wel snor. Tijdens zijn officiële debuut, thuis tegen RKC Waalwijk, maakte hij gelijk duidelijk wat Marc Overmars in hem had gezien, toen hij hem haalde. Als linkerhelft van het controlerende duo op het middenveld stelde Kudus een dribbelvermogen, drang naar voren en gretigheid tentoon die me sterk deed denken aan Frenkie de Jong. Verder zijn de twee uiteraard totaal verschillende spelers, maar in Kudus had Ajax wel weer iemand in de selectie die vanuit het niets een rush in kon zetten langs meerdere spelers. Iemand die iets onvoorspelbaars in zijn spel had. Iemand waarvoor je naar het stadion komt.

'Dit wordt dé nieuwe ster, dat voelde ik aan alles'

Ik raakte gelijk enthousiast en zijn optreden in de volgende thuiswedstrijd tegen Vitesse – waarin Kudus de winnende assist gaf op Antony – versterkte dat enthousiasme alleen maar. Nadat hij Ajax in oktober 2020 thuis tegen sc Heerenveen in de 35e minuut op 3-0 had geschoten, wist ik voldoende: Kudus was top. Snel, sterk, technisch, gedreven, constante drang naar voren, wat wil een mens nog meer?

Nou, een shirt. En dus lag er nog voor de scheidsrechter had gefloten voor de rust, een bestelling van mij klaar in de Ajax fanshop: het thuisshirt van dat seizoen, maatje L, met gouden Eredivisiebadge en als bedrukking KUDUS 20. Ik had datzelfde shirt enkele maanden eerder al met Huntelaar achterop gehaald, maar wat zou het? Ik wilde een Kudus-shirt. Dit werd dé nieuwe ster van Ajax, dat voelde ik aan alles.

Het liep helaas anders. Slepende blessures hielden hem het grootste deel van zijn eerste anderhalf jaar aan de kant. Toen Kudus halverwege 2021/22 eindelijk weer fit was en bleef, leek Erik ten Hag nauwelijks plaats voor hem te hebben in zijn elftal. Hij moest het voornamelijk doen met erg korte invalbeurten. Veel fans schreven hem eigenlijk al af en hoewel ik altijd vertrouwen hield in zijn kwaliteiten, begon ook ik langzaam te vrezen dat Kudus die nooit écht meer in een Ajax-shirt tentoon zou stellen.

'Een echte heldenstatus zat er niet in'

Des te blijer was ik dan ook met zijn kansen begin vorig seizoen en bovenal zijn optreden thuis tegen Rangers. Ajax draaide toen nog als een geoliede machine en kwam al snel op 2-0. De sfeer zat er goed in en op vak 423 stond ik vrolijk te praten toen Kudus een rush inzette die eindigde met een heerlijke knal en de 3-0. Ik onderbrak mijn zin met een euforische ‘OOOOHHHH’, liet spontaan mijn drinken uit mijn handen vallen en vloog de dichtstbijzijnde wedstrijdmaat om de nek, terwijl ik enthousiast op en neer sprong.

De toon leek gezet voor een wereldseizoen van Ajax, met Kudus als dragende speler. En hoewel de Ghanees inderdaad een goed seizoen draaide en regelmatig zijn klasse liet zien, werd het voor Ajax helaas een seizoen om snel te vergeten. Zo had Kudus eindelijk zijn individueel goede seizoen te pakken, maar was er ditmaal geen teamsucces om die prestatie te vereeuwigen. Kudus’ seizoen 2022/23 zou hooguit worden herinnerd als het seizoen waarin hij één van de betere spelers in een bar slecht draaiend elftal was. Een echte heldenstatus zat er niet in.

Sterker nog, fans begonnen zich steeds meer aan Kudus te irriteren. En, eerlijk is eerlijk, hij maakte het zichzelf ook niet altijd makkelijk. Zijn vermeende staking om een transfer naar Everton af te dwingen, zijn ogenschijnlijke beklag op Twitter over zijn speeltijd en zijn expliciete transferwens nog voor het einde van zijn eerste echt succesvolle seizoen. Een seizoen waarin de club dus bovendien juist enorm ondermaats presteerde. In een jaar waarin het chagrijn onder de fans toch al groot is, helpt het allemaal niet om ze voor je te winnen. Het leidde tot verwijten van een gebrek aan motivatie en teamspirit. Verwijten die doorwerkten tot in het nieuwe seizoen, ondanks dat Kudus in elk van de eerste drie wedstrijden beslissend was. Steeds meer fans leken zijn transferwens te delen.

'Als Kudus gebleven was, had hij Ajax naar grote hoogtes kunnen helpen'

Die transfer komt er nu en daarmee komt er een definitief einde aan het verhaal van Kudus bij Ajax. Een vertrek door de achterdeur is het niet. Kudus heeft tot op het laatste moment zijn waarde gehad voor Ajax en levert de club – zeker voor iemand die één topseizoen heeft gedraaid – een flinke som geld op. Toch voelt het ook niet als een transfer waar alles aan klopt. Als Kudus gebleven was, had hij Ajax dit seizoen naar grote hoogtes kunnen helpen, daar ben ik van overtuigd. Dan had hij, in een ideaal scenario, zijn contract verlengd, de dubbel gewonnen met Ajax en een topseizoen gedraaid in de Europa League, alvorens hij in de zomer van 2024 naar een grotere club dan, met alle respect, West Ham United was vertrokken.

Het zat er niet in. Kudus vertrekt, naar West Ham dus. Niet de meest aansprekende club, wel een ambitieuze, in ’s werelds beste competitie. Hij gaat er ongetwijfeld significant beter verdienen dan in Amsterdam en als hij het daar goed doet, zullen de topclubs over een jaar of twee alsnog voor hem in de rij staan. Toch symboliseert de transfer het gevoel dat ik overhoud aan Kudus’ tijd bij Ajax: prima, maar er had nog zoveel meer in gezeten.

Bademba Barrie (Twitter: @Bademba__Barrie | E-mail: B.Barrie@Ajaxshowtime.com)