Gisteravond op Studio Sport zag ik dat mede-ajaxsupporters de spelersbus van Ajax hadden opgewacht, iets wat mij toch een wrang gevoel gaf. Zeker omdat de misplaatste actie van afgelopen vrijdag nog vers in het geheugen lag. Je ongenoegen uiten na het vijfde jaar op rij de titel te zijn misgelopen, is begrijpelijk, want de teleurstelling overheerst bij iedereen binnen Ajax. Maar het probleem is dat zulke acties een averechts effect hebben. De druk wordt verhoogd, terwijl spelers al slecht in hun vel zitten. De vorm is er niet en de spelers worden opgezadeld met een extra last. Naast het niet willen verliezen, want dat willen de spelers natuurlijk zelf ook niet, komt er de druk van buitenaf extra bij. Nu zorgt niet alleen verliezen voor negatieve reacties, ook een verkeerde pass, een mislukte actie of een gemiste kans leidt tot heftige reacties. Dit is natuurlijk funest voor een speler. Het enige mogelijkheid om dit om te draaien is winnen, alleen dat laat nu op zich wachten.

Maar wachten, dat woord kennen ze niet bij Ajax. Het vreemde is echter, dat de keren dat Ajax wel gewacht heeft en geduld heeft gehad, dit geleid heeft tot de grootste successen in haar bestaan. Het debuutjaar van Rinus Michels in 1964/1965 eindigde desastreus, waarin Ajax zelfs nog gevochten heeft voor lijfsbehoud in de Eredivisie. Maar Michels mocht blijven zitten en bouwen, vervolgens werd Ajax drie maal achter elkaar kampioen en werd de basis gelegd voor de gouden jaren zeventig. Ook Louis van Gaal begon moeilijk en behaalde geen resultaten. PSV werd kampioen, Feyenoord won de beker, Ajax speelde geen Europees en de druk nam toe. Maar Louis mocht blijven zitten, kreeg het team aan de praat en het jaar erna werd de UEFA-Cup gewonnen, met 3 jaar later de ultieme beloning met de Champions League en de Wereldbeker.

Natuurlijk hadden Michels en van Gaal een geweldige selectie tot hun beschikking, maar ze kregen wel de tijd er iets mee te doen. Wanneer Ajax Marco van Basten de tijd geeft om