Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar men zegt weleens dat je in de emotie het best pen en papier kunt pakken, dan uit je jezelf het beste. De tranen zijn inmiddels opgedroogd, het kippenvel staat nog steeds recht omhoog op mijn armen. Lieve Appie, man, wat flik je ons nou?

Hij is de meest geliefde voetballer van Ajax deze eeuw, het kind van de club, die zonder basisplaats al populairder was dan Luis Suárez in zijn beste dagen. Het was niet de vraag of, maar wanneer hij zou doorbreken in het eerste elftal. In de Johan Cruijff ArenA, zijn tempel. Op dat veld maakte hij zijn debuut en scoorde hij zijn eerste doelpunt. Op dat veld had hij nog zoveel voor ons in petto.

Edwin van der Sar verwoordde het goed: 'Abdelhak is zo’n groot talent, maar helaas zullen we nooit weten hoe ver zijn ster gereikt zou hebben als dit niet was gebeurd.' Rake woorden. Want of je nou met een Dolberg-shirtje loopt of met Younes achterop, iedereen is in zijn hart fan van Nouri. Appie betovert mensen met zijn voeten en na afloop met zijn ontwapenende glimlach.

Iedereen houdt van Nouri, dat werd mij al snel duidelijk toen ik jaren geleden begon als jeugdwatcher. Tijdens één van mijn weinige bezoekjes aan Varkenoord kreeg Nouri het voor elkaar om het hele complex te laten applaudisseren. Zo goed, daar kan zelfs de grote vijand alleen maar van houden. De steekballetjes, snelle combinaties, prachtige goals en als absoluut hoogtepunt natuurlijk de schijntrap tegen Spartak Moskou. Wat een beweging, dat kon alleen Nouri op dat moment verzinnen.

Dat Appie hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal voetballen, is vreselijk. Ik vind het een eer dat ik hem de afgelopen jaren van zo dichtbij heb mogen zien groeien. Altijd maar die analisten die hem te klein vonden, Nouri die niet veel later telkens weer het ongelijk bewees. Hij ziet alles vijf seconden sneller, waardoor hij vijf seconden de tijd heeft om te anticiperen op zijn tegenstander. Hij scoorde nooit een onvoldoende, want geweldige voetballers scoren geen onvoldoendes. Die doen iedere wedstrijd wel een paar dingen, die het publiek betoveren.

Ik ben er kapot van dat we Appie nooit zullen zien doorbreken. Maar bovenal hoop ik dat de persoon Appie niet verloren gaat. Appie is het kind van de club omdat hij geweldig kan voetballen, maar bovenal is hij het kind van Ajax omdat hij zo'n lieve, zorgzame, sociale, grappige en goede jongen is. Ik heb wel dertig keer moeten vertellen dat hij geen U hoefde te zeggen. "Hoe gaat het met U?", was het toch iedere keer weer. Altijd die glimlach, altijd handjes voor iedereen. Hij droeg Ajax uit zoals geen speler dat in de afgelopen jaren gedaan heeft.

Dat je op je negentiende een rugnummer kiest omdat je weet dat dat het cijfer is van de eerstvolgende landstitel, dat vertelt het hele verhaal. Appie; wees sterk. Ik zal de voetballer Nouri nooit vergeten, maar ik weiger te accepteren dat ik je straks zie en jij niet glimlachend "Hoe gaat het met U?" vraagt. Het worden loodzware tijden, maar als er echt iemand is die plannen met jou heeft, dan komt Appie de persoon helemaal terug. Je blijft het kind van de club, je blijft voor altijd het talent waar ik week in, week uit stiekem het allerliefst naar kwam kijken en met jouw karakter, vechtlust en Ajax-hart keer jij terug, zo sterk als mogelijk. We houden van je Appie en zullen er altijd voor je zijn. Net zoals jij er altijd voor ons bent geweest.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)