Iedereen heeft wel een favoriete Ajacied. De één houdt van die ene speler met een fijne steekpass, de ander kan genieten van een verdediger die al zijn duels wint. Het verhaal achter die populaire voetbalnamen is echter lang niet altijd bekend. In de rubriek 'Het Verhaal Achter' gaan we op zoek naar de achtergrond van jouw favoriet. In deel 5: Lasse Schöne, de publiekslieveling die voetbal, familie en vrienden perfect combineert.

Wie de naasten van Lasse Schöne wil spreken, moet richting Noord-Holland afreizen. In La Place in Haarlem en in een leuk opgezet tentje in het centrum van Amsterdam doen vrouw Marije Schöne en goede vriend Jordi Chris hun verhaal. Er zijn lange en gezellige telefoongesprekken met moeder Tina en jeugdvriend Kasper Bauer, tevens getuige op Lasses bruiloft. De eenduidige conclusie: Lasse is zijn wilde haren verloren en gaat als een loyale en vriendelijke levensgenieter door het leven.

Lasse werd geboren op 27 mei 1986 in Glostrup en groeide op met zijn moeder Tina, vader Lars en broertje Simon. In tegenstelling tot de kalme Lasse van vandaag de dag, had hij als jonge jongen een ongeremde golf aan energie. 'Hij was een fijn kind, dat soms een beetje hyper kon zijn', weet Tina nog. 'Dan lag hij op de grond te schreeuwen als hij iets wilde hebben. We hebben een tijdje gedacht dat hij kok zou worden, want toen hij heel jong was, speelde hij altijd op de keukenvloer met potten en pannen. Iedere keer als we naar mensen toe gingen, opende Lasse de kasten en zette hij alle potten en pannen op de grond, haha. Als hij met LEGO speelde, zag hij de blokjes aan voor eten.'

'Pas zeven jaar later kwamen we erachter dat hij het niet gedaan had'
'Toen hij acht of negen jaar was, werd dat minder. Op school of bij vrienden was hij bovendien niet zo, alleen thuis. Hij had ook nooit problemen op school, al is hij wel één keer twee dagen naar huis gestuurd. Samen met vrienden had hij sneeuwballen gegooid, terwijl dit niet mocht. We hebben tegen de school gezegd dat een straf van twee dagen geen school geen straf was. Die jongens zeiden ook tegen elkaar dat ze nu lekker twee dagen thuis mochten blijven', vervolgt moeder Schöne, die vertelt dat Lasse ook heel zacht kon zijn. 'We hadden thuis twee konijnen en we moesten er één laten inslapen. We moesten naar de dierenarts en Lasse wilde niet mee. Hij was dertien jaar en verdrietig. Simon en zijn vader zijn uiteindelijk samen gegaan. Lasse is sowieso een dierenvriend. We hebben vroeger een vogel gehad en een hond, die we altijd meenamen als we naar hem in Nederland gingen. Marije en Lasse hebben nu één kat en één konijn.'

Toen broertje Simon geboren werd, veranderde Lasse ook al een beetje. Hij werd meer beschermend. 'Ze hadden samen altijd competitie in alles wat ze deden. Wie is er het eerst bij de deur? Wie kan een boomstam als eerste doormidden hakken? Lasse won altijd, al werd hij wel altijd verslagen als ze een wedstrijdje deden bij opa en oma wie het eerst in het zwembad kon springen. Ze vochten nooit om de uitslag, het was "just for fun". Lasse is een geweldige broer, die altijd de schuld op zich nam voor Simon. Eén keer speelde Simon met een speelgoedpistooltje met plastic balletjes erin en daar mocht hij nog niet mee spelen. Hij schoot ons buurjongetje per ongeluk in zijn nek met zo’n balletje. Lasse vertelde ons dat hij het had gedaan en kreeg straf. Pas zeven jaar later kwamen we erachter dat hij het niet gedaan had.'

Lasse als kleine jongen. Sportend, springend, feestend en kokend. 

'Dan zitten we echt vier of vijf uur lang te tafelen'
Het tekent de persoonlijkheid van Lasse, die slechts een paar echt goede vrienden heeft. Kasper Bauer is er daar één van. Hij kent Lasse sinds hij vier jaar was en de twee speelden allebei bij HVB (Himmelev Veddelev Boldklub). Ze zaten niet bij elkaar in de klas, maar het klikte wel meteen. 'We hebben niet vaak dezelfde mening over dingen, maar dat staat ons nooit in de weg. Hij was altijd voor FC Kopenhagen en ik voor Bröndby IF. We voetbalden, speelden op de Playstation en gingen ook regelmatig skaten. Lasse kon nooit stil zitten, hij wilde altijd iets ondernemen. Alles moest snel voor hem, niks doen was geen optie. Hij was ook weleens boos en ik soms ook op hem. We hebben één keer gevochten toen we veertien jaar waren', lacht Kasper. 'Ik kan me de aanleiding niet meer herinneren, maar ik weet dat als ik zijn vriend niet was geweest, hij waarschijnlijk harder had geslagen.'

'Dat heb ik wel gehoord, ja. Die agressiviteit heeft hij nu niet meer’, grinnikt Jordi Chris, het beste maatje van Lasse in Nederland, waar hij vaak dingen mee onderneemt. 'We zitten nooit thuis. Vaak komt hij na de training naar Amsterdam en dan pakken we een koffietje. Daarna gaan we lang lunchen, een beetje winkelen of we praten met elkaar. Vaak sluiten we af met een etentje, daar houden we heel erg van. Eén keer per half jaar gaan we iets luxer uit eten en zitten we echt vier of vijf uur lang te tafelen. Wijntjes erbij en dan gaan we daarna stappen. Vaak beginnen we in een barretje en daarna gaan we écht uit. Dat is vaak aan het einde van het seizoen, niet tijdens, dat doet Lasse nooit.'

'Hij moest daar op de elftalfoto van PSV'
'Hij is echt een levensgenieter', gaat Jordi verder. 'Blik bier erbij, glas whisky, pizza, Thais, het maakt niet zoveel uit. Als je zolang met topsport bezig bent en je let op je lichaam, dan kun je je in de vakantie laten gaan.' Bijvoorbeeld tijdens zijn vrijgezellenfeest op Ibiza. 'Hij had helemaal niets door. We zijn van dinsdag tot en met vrijdag weg geweest, terwijl hij dacht dat we in het weekend zouden gaan. Vier jongens uit Denemarken zijn naar Nederland gekomen. Toen zijn we bij zijn huis langsgegaan en hebben we een masker van Frank de Boer gekocht. Zo van: "Frank gaat ook mee op de Bachelor-party". We stonden bij het raam van zijn huis en hij schrok. Hij dacht dat er supporters stonden met een masker op. Hij dacht dat we naar Kopenhagen gingen, maar omdat hij zo geschrokken was, had hij niet door dat die Deense jongens net uit Kopenhagen naar Nederland waren gekomen.'

'Toen hebben we een verschrikkelijk lelijk T-shirt voor hem gekocht', lacht Jordi. 'Die moest hij dus aan. We vlogen vanaf Eindhoven en hij moest daar op de elftalfoto van PSV. In het vliegtuig moest hij de "walk of shame" doen. T-shirt aan, zonnebril op, vlak voordat we zouden landen naar voren lopen, stilstaan, even om zich heen kijken en heel rustig weer teruglopen. Hij moest er niets van hebben en was helemaal aan het zweten. De volgende dag zijn we gaan paintballen. Hij mocht op ons schieten en wij daarna op hem. Toen we dat deden, heb ik hem nog nooit zo hard horen gillen. Die avond organiseerden we een barbecue en deden we een David Beckham-quiz, want vrienden grappen er weleens over dat hij daarop lijkt. Bij ieder fout antwoord moest hij een shotje doen. Van de tien vragen had hij er één goed, dus was hij helemaal 'koekie'. Het was fijn om bij elkaar te zijn op een plek waar je helemaal jezelf kunt zijn. We hebben nog een gezamenlijke tatoeage gezet op onze vriendschap.'

'Als je hem kent, is hij gewoon heel lief, zacht, trouw en loyaal'
Tatoeages, Lasse heeft er veel en allemaal met een betekenis, zo vertelt vrouw Marije. 'Toen ik hem leerde kennen, had hij drie of vier tattoos. Ik moest wennen aan het feit dat hij er meer wilde, maar er zit nu een idee achter en het valt daarom samen. Inmiddels past het ook veel beter bij hem. Hij heeft veel persoonlijke tatoeages, zoals initialen van zijn ouders en de M van Marije. We zijn in de zomer van 2015 getrouwd nadat we tien jaar een relatie hadden. Daarna hebben we een gezamenlijke tattoo genomen.'

Lasse moest flink investeren om Marije voor zich te winnen. Hij zag haar vaak in het hotel waar zij werkte. 'In eerste instantie had ik wel een vooroordeel over voetballers. Ik had hem weleens gezien toen hij nog in de jeugd van Heerenveen speelde, maar ik ben vier jaar ouder dan hij en dat was in die tijd heel erg veel. Toen ik stageliep bij het hotel, zag hij mij vaak en begon hij heel erg met mij te flirten. Zo was Lasse, heel erg speels en flirterig. Ik was nog niet geïnteresseerd en heb het altijd een beetje afgehouden. Toen ik niet meer in het hotel werkte, kwamen we elkaar tegen in het uitgaansleven en toen hebben we gedatet. We vonden elkaar leuker dan ik in eerste instantie dacht.' Ze gingen snel samenwonen, op initiatief van Marije. 'Zijn contract liep af, dus toen zei ik dat we net zo goed konden samenwonen en erachter konden komen of het werkte. Al mijn ideeën vond hij goed, want ik was vier jaar ouder en dus de baas, haha. We zijn samen naar Doetinchem gegaan, waar ook onze dochter Mila geboren is. We zijn snel ouders geworden, dat wilden we ook heel graag. Lasse heeft zelf ook jonge ouders.'

Familie Schöne; Robin, Lasse, Marije en Mila.

Na een avontuur in Nijmegen tekende Lasse bij Ajax. Marije en Lasse kozen bewust voor een huis in Heemstede, buiten Amsterdam, dichtbij Schiphol en in een rustige omgeving voor de kinderen. Lasse is dolgraag thuis bij zijn gezin. 'Hij vindt het vervelend als hij weg is. Dan belt hij iedere dag en zitten we op Face Time. Hij kan een beetje macho overkomen, maar als je hem kent, is hij gewoon heel lief, zacht, trouw en loyaal. Dat zie je aan hoe hij met zijn familie omgaat, maar je ziet het ook aan het feit dat hij nog heel veel jeugdvrienden heeft. Dat heeft ervoor gezorgd dat mijn twijfels weggingen.'

Moeder Tina ziet het goedkeurend aan. 'Ik vergeet weleens dat hij geen tiener meer is. Een paar jaar geleden kwam hij hier in Denemarken en riep hij: "Mam, ik heb dorst, kun je wat water voor me pakken?" Ik deed het gewoon, terwijl Marije zei dat ik het niet moest doen. Ik dacht er niet bij na en stond gewoon op van de bank. Nu doet hij dat niet meer en zorgt hij voor mij. "Wat wil je drinken, mam?" is het nu. Hij is een geweldige vader, waardoor hij ook snel volwassen is geworden. Hij was pas 21 jaar, maar hij gedroeg zich niet zo, als je dat vergeleek met zijn leeftijdsgenoten. Marije heeft hem daar erg bij geholpen.' Kasper: 'Hij doet alles voor zijn vrienden en familie. Hij is loyaal, vriendelijk en grappig.' Jordi: 'Hij is een lolbroek, heel betrouwbaar en loyaal. Loyaal naar zichzelf, zijn familie, vrienden en zelfs zijn kledingstijl.'

'Ik denk niet dat hij witte sneakers met een vlekje gaat dragen'
Fashion. Het is een andere rode draad door het leven van Lasse. Hij ziet er graag goed uit en met zijn dierbaren heeft hij het veel over schoenen, kleding en kapsels. Zijn moeder is kapster en dat was te merken. 'Ik heb zijn haar altijd geknipt. Ook toen hij uit huis was en ik bij hem langsging, had ik altijd een schaar bij me. Hij wilde de nieuwste dingen als eerste uitproberen. Toen hij jong was, wilde hij blauw haar en hij heeft ook blonde highlights gehad. Hij schaamt zich er niet voor en houdt ervan om een beetje anders te zijn.' Marije: 'We moesten weleens lang wachten tot hij uit de kleedkamer kwam, al heeft hij dat nu wat minder. Dan was hij weer uitgebreid aan het douchen geweest en had hij allemaal crèmes gebruikt. Hij zorgt goed voor zichzelf, zijn haar moet goed zitten.'

Jordi en Lasse delen niet dezelfde kapper, maar dragen wel dezelfde kleding. 'We hebben heel vaak dezelfde smaak. We spraken een keer af en toen hadden we dezelfde schoenen, dezelfde zwarte broek en hetzelfde zwarte T-shirt aan. "Jullie zijn fashion-twins", zei mijn vrouw toen. Als ik iets nieuws koop, heeft hij het vaak ook. We dragen allebei vrij basic dingen; zwart, grijs, blauw… Een beetje de Scandinavische stijl. Het is wel grappig om te zien dat je dezelfde dingen leuk vindt.'

Naast mode vindt Lasse ook genoeg andere dingen leuk. Hij golft, kijkt op televisie graag naar komische programma’s, American Football en documentaires en hij luistert graag muziek. 'Hij heeft een brede muzieksmaak', vertelt Marije. 'Rapmuziek luistert hij af en toe. Dat is zijn stoere kant, denk ik, maar hij luistert vooral veel naar rock en pop. Dat kan oud, nieuw, Deens of internationaal zijn. Hij heeft ook een goed ritmegevoel, al is hij geen danser.' Verder heeft Lasse wel een beetje groene vingers. 'Hij vindt de tuin doen soms wel leuk. Niet iedere dag, maar als hij bezig is, dan moet het ook echt goed en af. Grasmaaien, onkruid wieden… Het is geen hobby, maar hij vindt het fijn om buiten en nuttig te zijn.'

Jordi valt bij: 'Hij houdt heel erg van creatieve mensen. Maakt niet uit wie het is, hij vindt het mooi als iemand iets kan. Hij is zelf heel erg met het interieur bezig. Thuis moet alles netjes zijn, in een echt Deens design. Hij is zuinig op zijn spullen, op zijn schoenen zit nooit een krasje. Ik denk niet dat hij witte sneakers met een vlekje gaat dragen.' Over muziek zegt hij: 'Lasse is wel wat meer rock. Hij luistert Metallica, dat is zijn favoriete band. We waren op de Albert Cuyp en dan koopt hij gewoon zo’n shirt.'

Lasse toen hij wat ouder was, met zijn moeder Tina en met broertje Simon.

'Kom Las, we gaan'
Lasse begeeft zich graag onder de mensen en praat met bijna iedereen. Volgens Marije gaat hij niet vermomd naar het voetbal van zijn zoontje Robin kijken. 'Hij wordt wel herkend als hij bij zo’n veld staat, daar moest hij wel aan wennen. Hij wil altijd vriendelijk blijven en fans te woord staan. Bij een wedstrijd van onze zoon Robin zegt hij wel: "Ik sta nu naar mijn zoon te kijken." Hij doet geen zonnebril op of rare kleren aan. Daar heeft hij geen zin in en hij is er te ijdel voor', knipoogt Marije, die Lasse omschrijft als iemand die niet snel zenuwachtig wordt, kalm is, maar ook wel pit heeft. 'Hij is echt iemand met karakter, iemand die trots is. Als ik hem ergens op wijs, zal hij dat altijd ontkennen. Toegeven doet hij heel moeilijk. Hij kan best wel opvliegend zijn, maar dat mag thuis ook.'

Marije en ook moeder Tina zijn daarnaast trots op het feit dat Lasse zich graag inzet voor maatschappelijke projecten. 'Wat ik mooi vind aan Lasse is dat hij verantwoordelijk is in zijn werk. Voetbal is niet alleen voetbal, maar ook met de club naar zieke kinderen gaan. Dat zijn ook fans, mensen die het moeilijk hebben en die wil hij ook heel graag helpen. Dat is best zwaar, maar Lasse doet het met volle energie en dat tekent hem.' Tina: 'Soms horen we wel dat het publiek zijn naam zingt. We zijn zo trots, al zullen we niet te koop lopen met het feit dat hij onze zoon is. Als we in het spelershome komen na een wedstrijd staan we altijd in een hoekje. We staan liever niet in de spotlights.'

Volgens Jordi prikt Lasse ook snel door mensen heen. 'Hij houdt niet van populair gedoe, maar als mensen op straat lopen, staat hij ervoor open om een gesprek aan te gaan met iemand die naar hem toe komt. We hebben het er weleens over dat je dankbaar mag zijn voor wat je doet. Als we aan het eten zijn, gaat hij zo een gesprek aan met een vreemde die naast hem zit. Dan werkt iemand bij een bank en wil hij er oprecht meer over weten. Ik vind het wel heel leuk hoe down-to-earth hij is. Dan staat hij lekker tussen de mensen. Marije moet bij hem weleens op de rem trappen, hoor. Heel veel mensen willen met hem op de foto en dan moet ze weleens zeggen: "Kom Las, we gaan." Anders blijft hij gewoon twee uur kletsen.'

'In de auto heeft hij Deense navigatie aan'
'Hij is zich er wel heel bewust van dat de mensen hem kunnen maken of breken', vervolgt Jordi. 'Hij heeft liever dat ze hem aardig vinden, dan dat ze hem een klootzak vinden. Mensen steunen hem echt, dat vind ik mooi.' Die steun heeft hij door de jaren heen zelf verdiend. Misschien wel omdat hij 'Een Nederlandse Deen' is, zo zegt Marije. 'Hij is Deen omdat zijn gezin Deens is. Dat merk je vooral in de tradities. Toen hij bij De Graafschap speelde in Doetinchem, droomde hij voor het eerst in het Nederlands, dus dan weet je dat je Nederlands bent. Hij heeft gevoel voor taal, zijn Nederlands is veel beter geworden. Eerst had hij nog een accent, maar dat is verminderd.'

Jordi: 'Hij denkt ook Nederlands. Hij is opgegroeid in deze cultuur en je merkt wel echt dat hij de Nederlandse manier van denken waardeert. In de auto heeft hij wel Deense navigatie aan, dat vindt hij grappig. Als zijn moeder belt, praat hij Deens en daarna praat hij weer heel snel in het Nederlands. Hij kan heel snel schakelen, daar hoeft hij niet over na te denken.' Zelfs in Denemarken wordt hij als Nederlander gezien, stelt vriend Kasper. 'Als we naar een bar gaan, zijn mensen heel vriendelijk voor Lasse. Vooral in Nederland is hij populair, in Denemarken iets minder. De meesten denken dat hij Nederlands is.' Tina: 'We lachen ook weleens om hoe hij nu Deens praat, dan kan hij zich woorden niet meer herinneren of moeten we hem verbeteren. Hij spreekt inmiddels beter Nederlands dan Deens.'

Lasse bij zijn clubs De Graafschap, NEC en Ajax.

'Tina en ik hebben tranen in onze ogen als Lasse scoort'
Toch begon alles in Denemarken zelf, waar Lasse geboren bleek om te voetballen. 'Hij voetbalde altijd, in de tuin, op school, bij familie', spreekt Tina. 'Op school schreef hij over voetbal en de leraar zei weleens tegen ons dat we Lasse moesten vertellen dat hij ook moest nadenken of hij iets anders wilde worden. Maar Lasse wilde alleen maar voetballer worden. Toen hij kon staan, trapte hij tegen een bal. Zijn vader en opa waren ook voetballers en zij speelden altijd met hem. Op zijn vierde begon hij al met trainen. De trainer kende hem van school en vond dat hij talent had. Hij mocht eerder komen dan in Denemarken is toegestaan. Daarna is het heel snel gegaan. Toen hij veertien was, werd hij uitgeroepen tot beste speler van Tåstrup B70 en toen hij die prijs kreeg, begonnen andere clubs wel naar hem te kijken.'

Op zijn zestiende vertrok Lasse naar Heerenveen, waar hij in een gastgezin terecht kwam. Tina is lovend over de goede zorgen van gastouders Jan en Afke. 'We schrijven nog steeds kerstkaarten naar elkaar en ze waren ook op de bruiloft van Lasse en Marije. Het zijn heel fijne mensen, die heel goed voor hem zijn geweest. Ik ben ze heel dankbaar, hoewel ik in het begin nog jaloers was. Ik dacht: "O nee, een nieuwe moeder", maar het is een heel lieve familie. Na twee jaar bood Heerenveen Lasse een appartement aan, maar hij zei meteen dat hij bij Jan en Afke wilde blijven. Lasse was de enige in huis daar en hij hield ervan om er te zijn. Ze hielden van hem alsof het hun eigen zoon was en ze hadden het er moeilijk mee dat Lasse op zijn negentiende op zichzelf ging wonen.'

Toch waren de eerste jaren in Nederland niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Tina had regelmatig een verdrietige Lasse aan de lijn. 'Heerenveen was goed voor hem, maar ook lastig. Soms belde hij op dat hij naar huis wilde. Zijn vader stapte dan in de auto, reed naar Nederland en bleef daar een heel weekend. Ze praatten met elkaar en dan kwam Lars altijd weer alleen terug. Lasse was jong en had soms het idee dat hij niet juist behandeld werd, al was dat wel het geval. We probeerden zo vaak als we konden langs te gaan. In de vakanties en met kerst kwam hij hier.' Met Lasse is alles goed gekomen en tranen zijn er nu alleen nog bij moeder Tina en Marije. 'Tina en ik hebben tranen in onze ogen tijdens mooie momenten, bijvoorbeeld als Lasse scoort. Dan zijn we uitzinnig van vreugde. Het is de kroon op zijn werk. Je moet van de mooie momenten genieten en de rest moet je van je af laten glijden.'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)
Sjors van Veen (Twitter: @SjorsvanVeen | e-mail: sjorsvanveen@live.nl

Lees meer 'Het Verhaal Achter':

Deel 1: Frenkie de Jong
Deel 2: Vince Gino Dekker
Deel 3: Kasper Dolberg
Deel 4: Kaj Sierhuis